İki kız kardeşin acılarla dolu hayatı. Onların hayatlarını mahveden iki erkek kardeş. Bu mahkumiyet ne zaman bitecek? İki kız kardeş ne zaman özgürlüklerine kavuşacak? Ve bu kaçış nerede son bulacak? İki Türkmen kız kardeş olan Hümeyra ve Hazel`in zorluklarla dolu kaçış macerasına hepinizi davet ediyorum. Biri gidecek diğeri kalacaktı. En kötüsü de ikisi de acı çekmeye devam edecekti. Bu Hümeyra ve Hazel`in zorluklarla dolu hikayesiydi. Oy ve bol bol yorum atmayı unutmayın lütfen. 😊🔥 🌸🌸🌸

“Bazı aşklar ne söylenir, ne yaşanır… sadece Allah’a anlatılır.” Ben Maral. Henüz on beş yaşındaydım. Aşka inanan ama aşkı haram sayılan bir kültürde doğmuştum. Ve bir gün… kalbimin kapısını açan adamla göz göze geldim. Adı Polat Ali Çakır’dı. Abimin en yakın arkadaşıydı. Benden yedi yaş büyük… ama kalbime en yakın adam. Ona aşkımı söyleyemezdim. Söylesem... töre vardı, din vardı, aile vardı. Ben sadece sustum. Boynumdaki kilitli kolyeye sarıldım. Ve her gece Allah’a dua ettim... Çünkü bazı sevdalar dilde değil, secdede saklıydı. Yıllar geçti. Onu unutamadım. Ve bir gün… o beni fark etti. Ama beni tanımadan... Bir başka isimle. Bu, gizli bir aşkın, sabrın, imanın ve suskunluğun hikâyesi. Bir kızın kalbinde sakladığı bir adamın... Gecelere fısıldanan duası. Kalbimde bir anahtar vardı… Adıyla açılan. Ama onun hiçbir zaman haberi olmadı. Kitap boyunca geçen her söz, doğrudan kalpten geldi. Plan-lanmadı, süslenmedi. Çünkü gerçek hayat da öyle değil midir? Oturup kendinize sorun: “Ben ne yaparsam gerçekten mutlu oluyorum?” Cevap çoğunlukla şu olacak: “Başkalarını mutlu ettiğimde.” Çünkü insan tek başına yaşayamaz. Hep birileri için yaşarız. Doğduğumuzdan beri bu değişmeyen bir hakikat. Zaman geçtikçe çevremiz, sevdiklerimiz, kayıplarımız derken farkında olmadan değişiyoruz. Ve çoğu zaman kendimizi ger-çekten tanımıyoruz. Kadınlar... belki de daha kırılganız. Ama daha da güçlüyüz. İçimizdeki acıyı saklamayı öyle iyi öğreniyoruz ki, dünya bi-zim iyi olduğumuza inanıyor. Ama her tebessümün ardında bir fırtına var. Erkekler de susar. Ama onların sessizliği daha fark-lı. Onlar hissetmemeyi öğreniyor. Biz kadınlar ise hissetmeyi. Bu kitap bir yolculuk. Kendini bulmak isteyen herkese ait. Kalbine dokunan cümlelerde biraz kendini bulan her yüreğe… Bu sadece bir roman değil. Bu, içimizde susturduğumuz her şeyin sesi.

Asker amca, ailem nerede? "Güzel kızım gelecekler" Ne zaman asker amca, ben onları çok özledim. "Onlar da seni özlemiştir, Elzem." Yalan söylüyorsun asker amca, yüzüme bakmıyorsun. "Elzem, toprağı sever misin?" Severim asker amca, çünkü aile gibi kokar. "Haklısın kızım, çünkü ailende toprak oldu."