Yıl 1986... Klasik bir cadılar bayramı, tabii diğer insanlar için benim için değil. Her hikaye mutlu sonla bitermiş bu katillerle dolu olsa bile denenebilecek bir sonmuş, ama bu hikayede mutlu olanda yoktu, mutsuz olanda, arafta kalmıştı insanlar. Bir cinayetle biteceğini düşünmüşlerdi, belki de iki veya çok daha fazlası... emin değilim.

Doğu Ekspresi Ana Hat Treni Selam bile diyemedim. O konuşuyor, ben ise sadece bakıyordum. Çünkü o, söylemek istediğim her şeyi yüzüne hapsetmişti. Adın ne? Elif. Yaşın kaç? Elif. Nerede yaşıyorsun? Elif. Hangi takımlısın? Elif. O andan itibaren neyim var neyim yoksa her şeyin adı Elif olmuştu.

Yıkılmış bir tren istasyonu eskiden olduğu gibi hâlâ yerinde durduğunda siz ne hissederdiniz? Kara Trenin çıkardığı sesi duydunuz mu? Kara Treni gördünüz mü? Cesaret edip trenin yanına gider miydiniz? Tanımadığınız bir adamın size verdiği zarfı kabul eder miydiniz? Ya içinde sizi istediğiniz yere götürecek üç bilet hakkı gördüğünüzde... Hayal`in başından geçen fantastik hikayeme davetlisiniz, hoş geldiniz!

Brian ailesi rutin hazırlıklarının sonunda trenlerine binmiş ve yolculuğa başlamışlardı. Tren son hızda ilerliyorken kulakları esir eden demir sesi ile nefret edilen duman kokusu genç kızları her zaman rahatsız ediyordu. Anne Brian bir şeylerin yolunda olmadığını hissettiğinde bunu ailesi ile paylaştı. Ne zaman rahat bir yolculuk yapmışlardı ki? Brian ailesi küçük kızlarına döndüklerinde kız yapması gerekeni biliyordu. Trenin demir sürgülü kapısını itti ve hiç düşünmeden uçurum kenarında ilerleyen trenden aşağıya bedenini bıraktı. Anne ve baba Brian yola bakmaya devam etti. Abla ise kardeşinin kendilerine musallat olan iblisle yaşadığı mücadeleye izliyordu. Keyfi yerinde denilebilirdi. Brian ailesi insan üstü güçlere sahip normal klasik bir aile. Kendileri gibi olanlarla iletişim kurmaları için trenle seyahat etmeleri ve evren değiştirmeleri gerekiyor. Fazla normal... Dikkat edin ve komşularınıza fazla güvenmeyin. Belki sizle yaşıt olan kızları uçabiliyordur. İyi okumalar.

Trende olan bir cinayet. Bir aile Konya`dan İstanbul`a trenle gidiyorken İzmit sonlarına doğru bir adam silahını çıkartıp Çocuğun anne ve babasını öldürdü aradan 12 yıl geçti polis olan çocuk eskiden kapanan o dosyayı tekrardan açtı.

Rayların üstünü hepiniz görmüşsünüzdür.Vagonların dışına taşan manzarayı ,alabildiğine uzanan yol kavramını... Kalbinizde paslanan bir el freni düşünün,derinlerine indiğiniz şeyin kanla nasıl dolabileceğini.Bıçak mı ,silah mı yoksa rayların altına saklananlar mı bizi öldürüyor bilmiyorum.Ama yıldızların üstünde gibi,kalıntıları seyrediyorum. Hepiniz ölümü görmüşsünüzdür ve zemini kaplayan toprağı.Peki üstünüzde toprak varken bir mezarda sayılır mısınız? Rayların Altına bekleriz ve biletiniz umarım bileklerinizden önce kesilmez...