Bazen birinin adını görürsün, sadece harflerden ibarettir. Ama bazen... o harfler kalbine dokunur. Sanki uzun zamandır aradığın bir parçayı bulmuşsun gibi olur. Ve her şey, hiçbir şey olmamış gibi başlar. Ne çiçekli bir giriş, ne dramatik bir tanışma... Sadece bir bildirim sesi. Sadece bir “merhaba” cümlesi. Ve sonra... bütün dünyan o sesin etrafında dönmeye başlar. Onu ilk gördüğümde tanımıyordum. Ama tanımadan da tanıyordum sanki. Bir bağ vardı aramızda. Görünmeyen ama hissedilen. Sanki onun kalbiyle benimkini birbirine bağlayan ince, sessiz bir ip gibi. Bu, bir günde hayatının değişebileceğine dair bir hikâye. Bir mesajla başlayan, bir teneffüste ellerin buluştuğu, gecelerin uzadığı, kalbin sıkıştığı ama aynı anda genişlediği o karmaşık ve güzel duyguların hikâyesi. Ben Deniz. Ve bu, benim Gökay’la tanımadan başlayıp tanıdıkça daha da kaybolduğum o uzun, güzel yolculuğumun hikâyesi.