Dünyada en çok korktuğum şey, unutulmak. Ama ben iz bırakırım... kanla yazılmış, silinmez bir imza gibi. Beni tanımayanlar adımı unuturdu belki; ama beni tanıyanlar, gecenin en sessiz saatlerinde uyanıp içlerini kemiren o sızının kimden kaldığını bilirdi. Çünkü ben geçip gitmem. Ben yerleşirim. Bir sözcüğün arasına, bir bakışın ardına, bir anının içine... Orada kalırdım. Beni unuttuklarını sandıklarında bile, içlerinde bir şey eksik kalırdı. Beni silmeye çalıştıklarında bile daha da belirginleşirim; tıpkı bir yara izi gibi. Zamanla kabuk tutar belki, ama dokununca hâlâ sızlardı. İşte Ben o sızıydım. Kelimelerim, sustuklarım kadar keskindir. Sevgim bile dikenlidir; dokunan ya çiçek açar ya kanar. Bana yaklaşan herkes, ya kendini bulur ya da kendinden olurdu. Çünkü ben sadece geçmeyen bir hatıra değildim... ben, kendini hatırlatan bir yankıydım... Unutulmak... Kimi insanlar unutulmakla tehdit edilirdi. Ben unutulmam; benden bahsetmeye cesaret edilemezdi. Ve işte bu yüzden, ben iz bırakırım. Zaman bile silemez beni. Çünkü hikâyem, birilerinin sonu olurdu. Ve böyle hikâyeler... unutulmazdı...