Soğuk bir rüzgar, taşların arasından süzülerek harabelerin üstüne serpilen külü savurdu. Ay ışığı, paramparça sütunların gölgelerini yere düşürüyor, zamanın unuttuğu bu toprakları sessiz bir lanetin içinde bırakıyordu. Amara, ağır adımlarla ilerledi. Çıplak ayakları, taşların soğuk yüzeyine dokunduğunda içini garip bir his kapladı. Buraya ilk kez geliyordu ama bir şekilde biliyordu… Burası, bir zamanlar onun eviydi. Siyah kelebeklerden geriye hiçbir iz kalmamıştı. Ama biliyordu; onlar hala buradaydı. Küllerin, toprağın, duvarların içinde saklanıyor, zamanı geldiğinde yeniden dans etmeyi bekliyorlardı. O, kelebeklerin yarattığı felaketin doğduğu topraklarda duruyordu. Boynunda asılı olan kolyeden bir mühür çıkardı. Karanlıkta soluk soluk parlayan bu mühür, ona geçmişten kalan tek şeydi. Parmaklarını onun soğuk yüzeyinde gezdirdiğinde, bir fısıltı duydu. Rüzgar mıydı? Yoksa geçmişin yankıları mı? Arkasını döndüğünde gölgelerin arasında beliren siyah bir siluet gördü. Tanıdığı bir yüz… ya da tanıması gereken biri. “Beni hatırla.” Sesi rüzgarın içinde kayboldu, ama Amara’nın içindeki boşluğu bir anlığına bile olsa doldurdu. O gece, rüyasında kanla dolu bir havuz gördü. Ve kelebeğin, siyah kanatlarını açarak dans etmeye başladığını…

Gecenin karanlığına ait bir kelebektim ben. Enkaza konan ve bir günlük ömründe enkaza ait bir kelebek. Çöpte bir kelebek olmazdı. Bir kelebek enkaza konmazdı. Enkazlar kelebeklere layık değildi oysaki bir kelebeğin hayali enkazdı. Çünkü o kelebeğe evinin enkaz olduğu öğretilmişti. Çünkü bana evim gösterirlerken enkazı işaret etmişlerdi. Siyaha dönmüştü hayallerim. Siyaha dönüştü, kanatlarım sadece enkaza ait olmak için, sadece evime ait hissedebilmek için giydirdim kefeni ruhuma.