Çekilen acıları anlatıyordu benim için Simurg`un külleri. Ben Simurg`dum yani çektiği acıların içinde boğulan o kuş. Hani kül oluyordu ya Simurg. Her şey bitmiş gibiydi ya o an. Herkes bitti diyordu, kalabalık dağılıyor ve Simurg`un kül olduğunu izleyen insanlar artık sıkılmış ve meydanı terk ediyordu. Herkes arkasını dönmüş giderken bir ses. Ses, çığlık gibi. Sanki yer yarılmış bir çukur oluşmuş ve insanların sonu o çukurda gelecekmiş gibi. Bu Simurg`un sesi. Onun haykırışı. O onu terk edip giden insanları , yarılan yere gömmek için haykıran bir ses, bir çığlık... İnsanlar Simurg`un yok oluşunu izliyordu zevkle ve şimdi Simurg insanlara, çektiği acıları çektirirken izleyecekti zevkle. Demiştimya Simurg`un acılarıydı külleri. Ve insanlar onun sonu sanıyordu bu külleri. Ama unutmuşlardı, her son yeni bir başlangıç için atılan ilk adımdı. Asıl son Simurg`un yanan ve kül olan sonu değildi. Asıl son Simurg`un çığlıklarında saklanmış ve o insanlar için saklandığı yerden çıkacak ve ölümü onlara acı ile tattıracak , Simurg`un yaşatacağı sondu.