Gözlerini ilk kez pistte bana diktiğinde... ...arabanın sesi değil, onun sessizliği çarptı bana. Bazı insanlar doğuştan karanlıktır. Yeldan da onlardandı. Ravin onun karanlığını görmedi, ya da görmek istemedi. Koray ise... her zaman arkamdaydı. Beni gölgemde bile kollayan o adam. Ama bu hikâye bir yarış değil. Bu, freni olmayanların savaşı. Ve ben... Kırmızı Takım`ın en soğukkanlısıydım

Antalya’nın Varsak Mahallesi... Ne deniz var bu sokaklarda, ne tatil. Burada hayat gri, burada sırlar kirli. Ve on gündür her sabah, aynı şey oluyor. Bir çöp konteynırında bir ceset. Dilsiz. Sahipsiz. Sebepsiz. Mahallede kimse konuşmuyor. Herkes bir şeyler biliyor ama susuyor. Çünkü ya o konteynır bir gün onların evinin önüne konulursa? Ya sıradaki kurban kendileri olursa? Bir kadın başkomiser bu sessizliği bozmak için mahalleye adım atıyor. Ama bilmediği bir şey var: Bazen çöpten çıkan şey sadece ceset değildir... bazen geçmişin, bazen de kaderin ta kendisidir.

Bazı şehirler insanı büyütmez, ezer. Bazı geceler sabaha çıkmaz, içinde kalır. Ve bazı yaralar... Görünmez ama hep oradadır. Ela, geçmişten kaçarken kendini bir yol ayrımında buldu. Ne tam bir başlangıçtı bu, ne de gerçek bir son. Ama herkesin bir yerlere sığındığı şu dünyada, onun da bir sığınağa ihtiyacı vardı. Belki bir sokak lambasının altı, belki bir kahve buğusunda kalan sessizlik...