Önsöz Bazı hikâyeler gözlerle başlar, bazılarıysa bir tenin nefesiyle. Bu hikâye... ikisini de aynı anda yakar. Tutku’nun ve Aşkın Yolu, sadece bir aşk hikâyesi değil. Bu, derin arzuların, fısıldanan isteklerin ve sınırları zorlayan bir bedenin uyanış öyküsü. Her sayfa bir dokunuş gibi, her kelime bir öpücük gibi, her cümle bir iç çekiş kadar gerçek. İki insanın birbirine yavaşça yaklaşırken hem ruhlarını hem bedenlerini keşfedişine tanıklık edeceksin. Utangaç bakışlar yerini açlığa, masum temaslar yerini ateşe bırakırken, tutkular sözcüklerin arasından taşacak. Bazı geceler yalnız olmayacak; bu satırlar, okurken teninde dolaşacak. Bu kitap senin elinde yanacak. Hazırsan, sayfaları çevirmeye başla. Çünkü bazı yollar sadece yürünmez. Bazı yollar yaşanır, hissedilir… ve en derininden dokunur.

“Günah bazen en çok kutsal olanda gizlenir.” 1953 yazında, Alabama Kasabası’nın toprak yollarında Tanrı’nın adını taşıyan bir kadın yürüdü. Ardında geçmişin sessizliği, önünde ise günahın yankısı vardı. Görünürde herkes dindardı, ama geceleri kimse dua etmiyordu. Bir rahibenin bastırılmış arzuları, bir papazın suskun suçları, dedikodularla örülmüş duvarlar ve gölgede büyüyen bir çocuğun çığlığı… Bu kasabada her “Amen”, yalanın üzerine örtülmüş bir dua gibiydi. “Çünkü bazı hikâyeler duayla başlamaz… Ve asıl sessizlik, AMEN`DEN SONRA başlar.”

Bazı bakışlar vardır, içinize işler. Bir an, sadece bir saniye sürer ama ömrünüze kazınır. O gün, göz göze geldiğimizde zaman durmuştu. Kalbim, daha önce hiç duymadığı bir ritimle atmıştı. Ama o ritim, yanlış çalıyordu. Çünkü o, abimin arkadaşıydı. Çocukken saçımı okşayan, bana "küçük kız" diyen bir adamdı. Şimdi ise gözlerimin içine bambaşka bir anlamla bakan bir adam… Toprak. Bu, bir hata mıydı? Yoksa aşk, her zaman yanlış yerde mi başlardı? Ben Defne. Hayatımda ilk defa kalbime kulak verdim. Ama bazen kalbin sesi, en sessiz yıkımı başlatırmış.

Sonra gözleri, mıknatısın demiri çektiği gibi gözlerime kilitlendi. O karanlık irislerin ortasındaki göz bebekleri, sanki birer kara delik gibiydi; içine bakıldıkça daha da büyüyor, beni kendi dipsizliğine çekmek ister gibiydi. O an, etrafımızdaki her şey silinmiş, sadece o yoğun bakış kalmıştı. O bakışta, ilkel bir açlık, bastırılmış bir ihtiyaç, kontrol edilemez bir sahiplenme arzusu alev alev yanıyordu. Sanki ruhumun en derinlerine nüfuz etmek, beni tamamen kendi varlığına katmak istiyordu.

Düşkün perisine

Bebektik, çocuktuk, gençtik ve büyümüştük. Her insan gibi bir dölden meydana gelmiştik. Ancak herkesin döleni farklıydı. Kahrolası dölleri bir sanat eseri gibi kullanıyorlardı. Amaçları hiçbir zaman normal insanlar gibi olmamıştı. Bir mirasçıya, bir kurbana ihtiyaçları vardı ve bu yüzden o kahrolası döllerin bedenlerine yuva yapmasına izin vermişlerdi. Ne acı ki anne ve babalarımız, çocuk sahibi olmanın heyecanıyla "anne" kelimesini işitmek ya da "baba" kelimesi uğruna dünyayı yakacak bir tutku için bizi var etmemişlerdi. Yaşamımız, yaşantımız hiçbir zaman insanlar gibi olmamıştı. Bir kurbanı avuçlarında tutan kurbanlar olmuştuk. Biz seri katillerin çocukları, seri katillerdik...

Aşırı derecede cinsellik içerir

Babasının kumar borcu için satılan 20 yaşındakı eftalyanın hayat hikayesi Eski karşılaşmalar Yeni dostluklar Yeni bir aile