Bu, adını kaderle yazanların hikâyesi… Sertliğiyle toprağı titreten bir adam; bir aşiretin başı, omuzlarında geçmişin kanı, yüreğinde sustuğu yangınlarla… Ve küçük yaşta anne olmuş, çocukluğunu gömmüş bir kadın; hayatın en soğuk yüzüyle tanışmış, acıyı gülüşüne gömmüş... Bir yanda ailesine başkaldırmış, kendi yolunu arayan bir adam. Diğer yanda şiddetin ve suskunluğun içinde çocuğunu korumaya çalışan bir anne… Onları bir araya getiren ne sevda, ne şans… Sadece hayatta kalma çabası.

Alya... Ankara`nın kalbinde doğmuş, Dicle kadar asi ama Fırat kadar derin bir kadındı. Güçlü bir mafya ailesinin ilk kızı. Zeki, cesur, korkusuz… Başkent sokaklarında adımları kadar soğukkanlıydı. Bir sabah, otel odasının yanına biri yerleşti. Biri vardı. Sessiz ama tehditkar. Tanımadığı ama gözlerinden bir şeyler bildiği bir adam. İlyas Çakırbeyli... Diyarbakır’ın bağrından kopmuş, Dicle’nin öfkesini damarlarında taşıyan bir adam. 1.80 boyunda, sert bakışlı, dediğim dedik bir adam. Ankara’ya gelişi kan kokuyordu. Kan davasıydı, liste kabarıktı. Ama asansörde bir kadınla göz göze geldiğinde, içinden sadece şu geçti: “Yanlış zaman… yanlış yer… ama doğru kadın.” Alya da aynı anı yaşadı: “Yanlış zaman… yanlış yer… ama doğru adam.” Onlar farklı şehirlerin çocuklarıydı. Biri Ankara’nın diplomasıydı, Diğeri Diyarbakır’ın silahı. Ama kader, Dicle ile Fırat`ı nasıl aynı denize akıtırsa, Ankara ile Diyarbakır`ı da aynı otel koridorunda buluşturdu. Artık dosyalar karıştı. Kurallar değişti. Ve bir aşk, kanla yazılacak bir hikâyeye dönüştü…

Bu bir “Uzak Şehir” hikayesi… Bazen bir şehirden değil, bir insandan uzaklaşırsın. Yıllar geçer, yollar değişir, hayat seni bambaşka yerlere savurur. Ama bazı duygular hep aynı kalır… Kalbinin bir köşesinde sessizce bekleyen bir bakış, yarım kalan bir söz, geçmişte yaşanmış ama asla unutulmamış bir gece gibi… Bu hikaye, o geceyi hatırlamayan iki insanın, yıllar sonra bir şehirde yeniden karşılaşmasını anlatıyor. Bir taraf içinde tuttuğu sırrı saklıyor, diğer taraf geçmişin kırıklarıyla yaşıyor. Ve aralarında, o geceden kalan masum bir çocuk… Bu bir aşk hikayesi değil sadece. Bu, uzak kalan kalplerin, geçmişle yüzleşmesi. Ve bir zamanlar birbirine yakın olan iki yabancının, yeniden aynı şehre dönüş hikayesi…

“Huzur operasyonu mu? O ne?” Dediğim şey ile birlikte koltuğuna yaslandı ve bana baktı. “Azerbaycandan İstanbula kadar uzanan bir operasyon. Bu operasyon için görevlendirildin. Özellikle seni istediler.” Kaşlarımı çatıp dosyayı elime aldım ve incelemeye başladım. İlk sayfayı açtığımda karşıma mavi gözlü ve hafif beyazımsı saçlı bir adam çıktı. Galiba ele başları bu adamdı. Hakkındaki bilgilere bakarken diğer sayfaya geçtim ve onun aksine daha genç bir adamla karşılaştım. Sadece saçlarının ucu beyazlamıştı. Bu da başlarındaki kişinin yardımcısı diye tahmin ediyordum. Özellikle bu iki adam ile ilgili bilgilere yer verilmişti. Diğerleri sadece isimleri ve kimlik bilgilerinden ibaretti. “Operasyonun amacı ne?” Dosyayı elimden alıp ikinci sayfasını açtı ve genç olan adamın olduğu sayfayı açtı. “Emir Gardaşov. Azerbaycanın en önemli askerlerinden birisi. Bu adamı alıp ülkeye getirmen gerek.” “Neden?” Derin nefes alıp bana baktı. “Süreyya. Soru sormak yok. Kuralı biliyorsun. İş verilir biz de yaparız.” Diyerek tekrar çekmeceyi açtı ve bu sefer bir zarf önüme koydu. “Burada pasaportun ve Türkiye kimliğin var. Tabiki biletinle birlikte. En kısa zamanda yola çıkman gerek.” Dediğinde başımı salladım ve zarfı elime aldım.