Bir insan aynı anda hem kurban, hem silah, hem sır olabilir mi? Ben oldum. Aslında seçmedim—zorla yazıldı kaderime. İki yaşındaydım. Abimle oyun oynarken aniden biri beni kolumdan çekti. Gözlerim karardı, sesler boğuldu, kalbimde bir yankı büyüdü… Ve ben karanlığa doğru kaydım. Beni kaçıran adamın adı Cemal. Onu ilk gördüğümde nefret ettim. Ama zaman geçtikçe fark ettim ki… dünyadaki en çok acı çeken insanlardan biriymiş. Babası tarafından ezilmiş, emirlerle büyümüş, sevilmeyi bile unutan biri. Yine de, bana dokunurken elleri hep titrerdi. Korkudan değil… suçluluk yüzünden. Ben büyüdükçe içimde başka bir şey de büyüdü. Bir hastalık, bir fırtına, bir karanlık. Stresle tetiklenen… Beynimin derinliklerinde bir kapı açılıyor; içeri giren her şey sanki yok oluyor. O anlarda ben kimse olmuyorum. Adım yok, geçmişim yok. Sadece tehlike, hedef, hayatta kalma içgüdüsü. Ve bu karanlığı durduran tek şey… Mor damarları olan bir kökün keskin kokusu. Nazar Kökü. Bu sırrı dünyada sadece iki kişi biliyor: Biri beni kaçıran ama her krizimde beni kollarında tutan Cemal. Diğeri yıllardır beni aramaktan vazgeçmeyen, her gece rüyamda sesini duyduğum gerçek abim. İkisi de beni korumaya çalışıyor. Ama ben hâlâ kendimden korunamıyorum. Bir savaşın ortasında içimdeki karanlık kontrolü ele geçirdiğinde, düşmanlarımı değil… insanlığımı kaybetmekten korkuyorum. Her kriz, biraz daha derine çekiyor beni. Her savaş sonrası, kim olduğumu biraz daha unutuyorum. Ve bir gün Nazar kökü bile beni geri getirmeye yetmediğinde… Geriye kim kalacak? Küçükken kaçırılan o kız mı? Cemal’in korumaya çalıştığı o yaralı ruh mu? Yoksa içimdeki karanlık mı? Bu hikâye kaybolan bir kızın değil; kendini bile tanıyamayan bir savaşçının hikâyesi. Ve karanlık her gece bana aynı soruyu soruyor: “Hangimiz gerçek olanız?”

Bu, adını kaderle yazanların hikâyesi… Sertliğiyle toprağı titreten bir adam; bir aşiretin başı, omuzlarında geçmişin kanı, yüreğinde sustuğu yangınlarla… Ve küçük yaşta anne olmuş, çocukluğunu gömmüş bir kadın; hayatın en soğuk yüzüyle tanışmış, acıyı gülüşüne gömmüş... Bir yanda ailesine başkaldırmış, kendi yolunu arayan bir adam. Diğer yanda şiddetin ve suskunluğun içinde çocuğunu korumaya çalışan bir anne… Onları bir araya getiren ne sevda, ne şans… Sadece hayatta kalma çabası.

Alya... Ankara`nın kalbinde doğmuş, Dicle kadar asi ama Fırat kadar derin bir kadındı. Güçlü bir mafya ailesinin ilk kızı. Zeki, cesur, korkusuz… Başkent sokaklarında adımları kadar soğukkanlıydı. Bir sabah, otel odasının yanına biri yerleşti. Biri vardı. Sessiz ama tehditkar. Tanımadığı ama gözlerinden bir şeyler bildiği bir adam. İlyas Çakırbeyli... Diyarbakır’ın bağrından kopmuş, Dicle’nin öfkesini damarlarında taşıyan bir adam. 1.80 boyunda, sert bakışlı, dediğim dedik bir adam. Ankara’ya gelişi kan kokuyordu. Kan davasıydı, liste kabarıktı. Ama asansörde bir kadınla göz göze geldiğinde, içinden sadece şu geçti: “Yanlış zaman… yanlış yer… ama doğru kadın.” Alya da aynı anı yaşadı: “Yanlış zaman… yanlış yer… ama doğru adam.” Onlar farklı şehirlerin çocuklarıydı. Biri Ankara’nın diplomasıydı, Diğeri Diyarbakır’ın silahı. Ama kader, Dicle ile Fırat`ı nasıl aynı denize akıtırsa, Ankara ile Diyarbakır`ı da aynı otel koridorunda buluşturdu. Artık dosyalar karıştı. Kurallar değişti. Ve bir aşk, kanla yazılacak bir hikâyeye dönüştü…

Bu bir “Uzak Şehir” hikayesi… Bazen bir şehirden değil, bir insandan uzaklaşırsın. Yıllar geçer, yollar değişir, hayat seni bambaşka yerlere savurur. Ama bazı duygular hep aynı kalır… Kalbinin bir köşesinde sessizce bekleyen bir bakış, yarım kalan bir söz, geçmişte yaşanmış ama asla unutulmamış bir gece gibi… Bu hikaye, o geceyi hatırlamayan iki insanın, yıllar sonra bir şehirde yeniden karşılaşmasını anlatıyor. Bir taraf içinde tuttuğu sırrı saklıyor, diğer taraf geçmişin kırıklarıyla yaşıyor. Ve aralarında, o geceden kalan masum bir çocuk… Bu bir aşk hikayesi değil sadece. Bu, uzak kalan kalplerin, geçmişle yüzleşmesi. Ve bir zamanlar birbirine yakın olan iki yabancının, yeniden aynı şehre dönüş hikayesi…