Dördüncü Hücre Adaletin olmadığı bir yerde, sessizlik en büyük suçtur. Kara Bayır Hapishanesi… Taştan duvarlarının ardında hüküm süren sessizlik, yalnızca bir huzur değil; bastırılmış çığlıkların yankısıdır. Son aylarda peş peşe gelen şüpheli intiharlar, dış dünyadan kopmuş bu yapının içinde kirli bir sırrın gizlendiğini fısıldar. Ama bu sır, sadece duvarların arasında değil; cesetlerin cansız bakışlarında, susturulan tanıkların titreyen dudaklarında ve gizli dosyaların karalanmış satırlarında saklıdır. Cumhuriyet Başsavcısı Yağız Alaz Demir, hukuk dünyasında sert ve ödünsüz karakteriyle tanınır. Ancak bu dava, yalnızca mesleki bir sorumluluk değil, kişisel bir savaşa dönüşür onun için. Yanında ise, hayatını adaletin peşinde harcamaya ant içmiş, zeki ve inatçı yardımcısı Nefes vardır. İkili, bu çürümüş sistemin içine dalarken yalnızca bir dosyanın değil, geçmişin ve geleceğin de kapılarını aralar. Maktülün geride kalan sevgilisi, yaşadığı büyük acının ortasında bile susmamayı seçer. Onun anlattıkları, yalnızca bir aşkın ardından dökülen kelimeler değil, Kara Bayır’ın karanlığını delip geçen bir fener gibidir. Her cümle, hapishanenin içinde dönen sistemli bir kıyımın, mahkumlar üzerinde yürütülen kanlı bir ticaretin kanıtıdır. Organlar parçalanmış bedenlerden çalınmakta, ölümler intihar süsüyle örtülmekte, adalet göz göre göre ayaklar altına alınmaktadır. Tüm yollar, tüm ipuçları, tüm sorular bir hücrede birleşir. Dördüncü Hücre. Burası sadece bir koğuş değil. Burası, karanlığın hüküm sürdüğü, vicdanların susturulduğu, hayatların fiilen son bulduğu yerdir. Buraya giren herkes ya kaybolur… ya da gerçeğin acımasız yüzüyle yüzleşmek zorunda kalır. Yağız ve Nefes için bu dava artık sadece adaletin peşinde koşmak değil; insanlığın en karanlık yüzüyle mücadele etmektir. Ve her cevabın yeni bir bedeli vardır. Çünkü bazı gerçekler açığa çıktığında, kimse hayatta kalmaz.