"Belis... Sen bizim aşkımızın ilk meyvesi değildin elbette. Ama sen bizim iki cihanimizda da saadetimizin vesilesiydin ve hala da öylesin, elhamdülillah. Baban ve benim birbirimize olan aşkımız" döndü ve kocasına gözleri dolu dolu bir şekilde baktı,ardından devam etti. "Rasulallah`a olan aşka vesile oldu. Rabbim bize birbirimizi buldurdu. Birbirimizde de Kendini buldurdu. Bu yüzden biz evlatlarımızın kıymetini ve değerini bilerek onlara baktık, büyüttük, her anlarında yanlarında olmaya, onları eksik hissettirmemeye çalıştık. Ama seni eksik bıraktık Belis." Gözlerindeki yaşlar çoğaldı. Ama taşmadı. Çocuklarının yanında ağlamak istemiyordu galiba. Ya da benim? Olabilir miydi? Hayır. Hepsi birer vesvese... Ona inanmak istiyordum. Onlara inanmak istiyordum. Ama çaba sarfetmem gerekiyordu. Ve ben çabuk yorulan bir insandım.

Wattpad`de yayımladığım kitabım`dır Bir gece... Bir şifre... Ve sonsuz bir sessizlik. Neftis, annesinin "Asla çıkmayın... ta ki biri 889 diyene kadar" sözleriyle saklandığı o gizli odada her şeyini kaybetti. Ajan bir anne ve babanın kızıyken, artık sadece hayatta kalmaya çalışan bir çocuğa dönüştü. Ama hikâye burada bitmedi. Çünkü bazı çocuklar büyür... ve geri döner. ---