Karanlığın içinde büyüyen bedenler ışığı görmedikçe aydınlığı bilmezlerdi. Bu muydu şu an yapacağım, aydınlıktan mı kaçıyordum yoksa aydınlık için mi savaşıyordum? Doğrusu bunu ben bile bilmiyorum. Tanrı`nın bir ömür vaadettiği yaşlar genç bir kızın yaşamında sadece işkence saatleriydi. Bana bir masal yazdılar, beni bu masalla büyüttüler. Kaderimi yönlendiremediğim bu masalda, babamın oyuncağı olarak yaşamış ve onun oyuncağı olarak onun düşmanını öldürmek için zorlanmıştım. Dokunmayı zorla öğrettikleri bir silahla çıktığım ölüm oyununda, gözleri Azrail`i andıran o adamı öldürememiş ve bunun üzerine bu cehennemimi benden alması karşılığında, o adama sığınmıştım. O adama sarılmıştım. Ama ölüm öyle bir şeydi ki, yıllar önce annemin soğuk bedenini zihnime bir kabus olarak yerleştirmiş, yıllar sonra ise hislerimin ucunda bir oyuncağa dönerek beni annemin düştüğü cennet topraklarından adım adım uzaklaştırdığını hissettirmişti. Bir adamın yanında ölümün ne olduğunu öğrenmiş diğerinin yanında ise bu zehrin bizi yakacağını...

Ailesinden ayrı büyüyen Günce, o gün hırsızlık yapmak için abisini seçtiğini nerden bilebilirdi? ••• 6 Ağustos 2001. Bahçeden gelen kuş cıvıltılarıyla beraber, çocuk seslerinin evin salonuna dolduğu huzurlu bir yaz günüydü. Ilık rüzgar evin içine süzülüyor, güneş her zamanki gibi içeriyi aydınlatıyordu. Çok geçmedi. O rüzgar bir kasırgaya evrildi, tüm evi dağıttı. Güneş çekilip yerini karanlığa bıraktı. Ve o Ağustos yazı Baturganların dinmeyen kışına dönüştü. Geçmiş, şimdi ve gelecek... bu hikayede hepsi müphem. ••• Tarih: 03.08.23 Not: Hikaye içinde istismar, taciz, şiddet gibi travma tetikleyici unsurlar yer alır. Ağırlıklı olarak drama dayanır. Lütfen zorlanacağını düşünenler okumasın. Ek olarak argo, küfür, madde kullanımı gibi olumsuz örnek teşkil edecek davranışlardan dolayı 16 yaşından küçüklerin okumasını da önermiyorum.