Dışarıdan baktığında buz gibiyim, ama içimde yıllardır sönmeyen bir yangın var. Bana "katil" diyorlar. Belki de öyleyim. Ama ben yalnızca kirli elleri kesiyorum. Sustuğunuz her zulmü, ben sesli cezalandırıyorum. Beni Elias eğitti. Duygularımı susturmayı, vicdanı gömmeyi o öğretti. Geceleri çalışırım. Gündüzleri unuturum. Ve her öldürüşümde, biraz daha benliğimden vazgeçerim. Çünkü bu şehirde adalet, sadece buzun altındaki o ince alevde saklı. Ve ben... o ateşi taşırım. = "Ve ben susmam. Çünkü acı konuşur."

"Karanlık seni seçtiyse... sen de ona hükmet.”

Her hikaye mutlu başlar derler tıpkı Ege ve benim hikayemiz gibi .Biz sadece lisenin son yılında birbirini çok seven iki gençtik bizim de hikayemiz elbet diğer bütün hikayeler gibi mutlu başlayacaktı fakat unuttuğumuz birşey vardı, her hikaye mutlu başlar ama her hikaye mutlu sonla biyer mi peki? İşte Ege ve ben de kendi masallarının sonunu arayan iki masal karakteriydik. Masalımızın sonu iyi bitsin istiyor, çabalıyorduk biz sadece Işıl ve Ege idik biz sadece kaderin birer kuklasıydık. Ben Işıl ,Işıl Durusoy.