📢 BU HİKAYEDE GEÇEN KURUM, KURULUŞ VE OLAYLARIN GERÇEK HAYATLA BAĞLANTISI YOKTUR! "Bazı yaralar silahlarla değil, gerçeklerle açılır. Gerçek, daha derin bir yara açar insanda ama bedende değil, yürekte. Yüreği yaralı olanlar belki de bu yüzden gerçekleri duymaktan hep kaçarlar." Kod adı, Sangre Roja Cinsiyet, bilinmiyor. Ad, bilinmiyor. Doğum yılı, bilinmiyor. Rütbe, bilinmiyor. Türk Silahlı Kuvvetleri`nin en seçkin timlerinden olan Ecel Timi`nin üyeleri, yalnızca asker değil; aynı zamanda birbirine yürekten bağlı bir ailedir. Ecel Timinin komutanı, cesaretiyle efsaneleşmiş bir subaydır: Kıdemli Üsteğmen Armina Kırşan. Kod adıyla: Sangre Roja Geçmişleri ve gelecekleri arasında sıkışıp kalan, birbirine kan bağıyla değil can bağıyla bağlı olan Ecel Timinin kardeşliği ve sonsuz sevgi bağları. Açığa çıkmayı bekleyen gerçekler, geçmişin acı dolu izleri, gözyaşlarıyla yazılmış sayfalar, ve videolar. Çok yara almış ama asla düşmemiş yedi asker, yedi yoldaş, yedi sırdaş... Ama hepsinden önce, yedi kardeş. Ecel Timi. Akıllarından, kalplerinden geçen tek bir cümle var; Vatan uğruna, canım feda. ~~~ *Bu platformda "Sangre Roja" adıyla yayımlanan ilk kurgudur.

Kupa kızı ve Serseri`nin hikayesi... Not: Ayliz kitabımın yan kitabıdır

Kardeşlik Kanla Yazılır: 15 Asker, 1 Yemin İki ayrı tim… Farklı operasyonlar, farklı kod adları, farklı görevler. Ama her biri aynı yeminle girmişti bu yola: “Son nefese kadar vatan…” Onlar sadece silah arkadaşları değildi, onlar kardeşti. Karadeniz’in hırçın dağlarından geleni de vardı içlerinde, Adana’nın sıcağından kavrulup çıkageleni de. Çanakkale’nin sert rüzgârında büyümüşü de vardı, İç Anadolu’nun sessizliğinden kopup geleni de. Her biri başka şehir, başka hikâye, ama aynı bayrağın altında tek yürek olmuş 15 yeminli asker. Bu 15 askerin hikâyesi, sadece kurşunların arasında değil, gecenin sessizliğinde, gözyaşının içine gizlenmiş dualarda yazıldı. Hepsi güçlüydü. Kuvvetliydiler. Eğitilmişti her biri, ölümle yüzleşmeye, sevdiklerini arkada bırakmaya, ama asla birbirini yarı yolda bırakmamaya. Bir şey netti ki; bu tim, bu kardeşlik, bu yemin... Gerçekti. Ve bir insanın nereden geldiği değil, neyi savunduğu önemliydi. Timler arasında liderlik kavgası olmadı, herkes kendi yerini bilir, gerektiğinde bir diğerinin önüne siper olurdu... Aralarındaki bağ kanla yazılmıştı, düşmanın bilmediği anlayamayacağı bir dille... Bu 15 kişinin hikayesi bir roman değil, bir milletin özüdür. Bu bir kardeşliğin, dostluğun inancın, sadakatin ve asla geri adım atmayanların hikâyesi... İçlerinde biri vardı ki, herkes ondan yardım isterdi: Doktor Bahar. Alanında uzmandı. Sadece bir doktor değil, gerektiğinde bir arkadaşın son nefesinde elini tutan bir yoldaştı. Yaralı bir askeri hayata döndürürken tereddüt etmezdi. Ama Bahar`ın hikâyesi, sadece savaşın değil, iç dünyasının da mücadelesiydi. Çünkü bir gün, hayatı boyunca “ailem” dediği insanların aslında gerçek ailesi olmadığını öğrendi. Kimdi? Nereden gelmişti? Ve neden bu kadar acıya rağmen kalmayı seçmişti? *KİTAP TAMAMEN KURGUDUR* *Ve gerçek ailem olduğu için, diğer kitaplar gibi abi fazladır*

Büyük bir travma yaşayan Ahsen psikolojik tedaviyle geçen 1 yılın ardından mesleğine tekrar geri dönmüş ve atanmıştır.Ahsen ile Batur’un Van’da başlayan hikayesi ise pek iç açıcı değildir.

Küfür ve şiddet içerir! O evden kaçtık, ama geride bıraktığımız hiçbir şey gerçekten gitti mi? Yıllar sonra, Keskin’le tekrar konuştuğumuzda, o anları hatırlamak bile ürpertici. “Kaçarken tek bir şey düşündüm,” dedi Keskin, “Birlikte olmasaydık, hayatta kalamazdık.” O anı ben de hatırlıyorum. Ama içimden geçirdiğim şey farklıydı. Hadi, hadi, koş! Sonunda özgür olacağız! diye düşünürken, aslında kaçtığımız yerin gerisinde ne bıraktığımızı henüz anlamamıştım. O evin karanlığını, o duvarların sesini, her şeyin hâlâ peşimizde olduğunu fark ettiğimde, özgürlük bile hiç bu kadar uzak hissettirmemişti. Keskin doğruydu; birlikteydik, ama bazen birlikte olmak bile, sizi karanlık bir geçmişten tamamen kurtaramıyordu. Tüm hakları saklıdır.

Bir asker düşünün, bir kadın için yıllarca yanmış. Bir kadın düşünün, ucunda mermi olan bir kolye hediye aldığı hâlde sevilmediğini sanmış. Bir tim düşünün, kimisi bağırmış, kimisi susmuş. Ve yine bir adam ve kadın düşünün: Evlenmiş, ama yuva olmayı başaramamış. Yine bir adam ve kadın düşünün: Yuva olmayı beraber öğrenmiş. Geçmiş yaralarını sarmaya çalışmış. ~~~~~~~~~~ "Onlar yalnızca iz değil, Alya. Onlar, beni ben yapan şeyler."

Her zaman hayalini kurduğum o dünyaya ulaşmak için, her şeyimi geride bıraktım. Savaşım uzun ve yıpratıcıydı; her adımımda hayatımın zorlayıcı gerçekleriyle karşılaştım. Ama şimdi burada duruyorum. Geriye bakıp ne kadar yol kat ettiğimi görmek, beni ne kadar güçlü kıldığını anlamak, bazen bileğimi kıracak kadar zorluyor. Ama vazgeçmedim. Bedenime çarpan her bir yağmur damlası, bana sadece bu yolun zorluğuna değil, aynı zamanda bu yolda yürümek için gereken güce işaret ediyordu. Ben bir askerim; yıllar önce kaybettiğim duygularım bile, bana savaşmayı öğretmişti. Ancak hâlâ bir insanım, içimde kırılganlıklar, hüzünler var. Kimse görmemiş olsa da, bu duygularım içimi kemiriyor. Zayıf ve güçlü, kırılgan ve sağlam; her halimle varım. Geçmişim bana acı verdi, ama bu acılar bana kim olduğumu gösterdi. Karşılaştığım engeller, bana sadece zafer değil, aynı zamanda içsel bir savaşın da ne olduğunu öğretti. İçimdeki fırtınalarla, sertleşmiş dışım arasında bir denge kurarak hayata tutundum. Ama ben bir askerim; ve her savaşın sonunda, o savaşta kazandığın değil, hayatta kalmanın ne kadar değerli olduğunu anlıyorum.