Bu kitapta o an hangi ruh halindeysem ona yönelik olarak şiirler olacaktır.

Her şey çok büyüktü... Ben küçücüktüm. Kalbim bir çocuğun kalbiydi, ama acılar büyüklere aitti. Kimse bana nasıl sevilir, nasıl unutulur, nasıl affedilir öğretmedi. Ben sadece sustum... Ve büyüdüm. Bu kitap, suskun kalmış bir kalbin sesi. Kırılmışlıkların, yarım kalmış cümlelerin, çocukluğun masumiyetine sıkışıp kalmış anıların bir günlüğü... "Ben Daha Çocuktum", her satırında bir çocuğun gözünden hayata bakıyor; büyümek zorunda kalanlara, erken büyüyenlere ve çocukluğunu kalbine gömenlere yazılmış bir mektup. Sen de bir zamanlar çocuktun... Belki hâlâ öylesin.

"Bir Mısra Kadar Sen"... Ne tam bir dize olabildin içimde, ne de tamamlanmış bir hikâye. Biraz eksik, biraz suskun… ama hep orada, bir kalp atımı kadar yakın. Bu kitap; söylenemeyen cümlelerin, yarım kalan duyguların ve içe gömülen gözyaşlarının sayfalara sığdırılmış hâlidir. Kimseye anlatamadıklarını belki sen de bu dizelerde bulursun. Çünkü bazı insanlar şiir yazmaz… Sadece yaşar ve susar.

Orada yaralı bir adam vardı. Kalbinin durmasına, kan kaybından ölmesine bir kaç dakika vardı ama o son nefesiyle elindeki telefonundan tuşlara basmaya çalışıyordu. "A-a-alo." Güçlükle nefes alıp verdiğinde karşı taraftan gelen kadın sesi fazlasıyla korkmuş ve tedirgindi. "Alo? Sesimi duyuyor musun? Beni duyuyor musun? Neyin var? Neredesin? Neden soluk alış-verişin çok yavaş geliyor?" "Be-beni dinle." Karnından ve sırtından vurulmuştu. Artık yarayı hissetmiyordu. Bedeni soğumuştu da. "Be-ben k-k-endi adaletimi ya-yarat-tım." Uzunca bir nefesini verdi adam. "Bu ne demek?" Kadın korkuyla bağırdığı sırada adam güldü. "Ölüyorum." Derin nefes aldı ve ekledi. "Ama bunca yıldır beni görmediğin için." Ve adamın gözleri kapandı, kadının kalbi yerinden oynadı.

Dalia, hayata tutunmaya çalışan genç bir kız; Baran ise geçmişin karanlık gölgelerinde kaybolmuş genç bir adam. Dalia, üniversiteye yeniden hazırlanırken ailesinin yükünü omuzlamaya çalışan, kırılgan ama güçlü bir kızdı. Baran ise, çocukluk travmalarının ağırlığı altında ezilmiş, hayattan kopmuş bir gençti. Dalia’nın yaşamı, kuzeni İzel ile birlikte tesadüfen Baran’ın evine gittiklerinde kökten değişir. Baran, çocukluk travmalarıyla baş edememiş ve hayatını sonlandırma noktasına gelmiş genç bir adamdır. Dalia, Baran’ı hayata tutundurmayı başarır, ancak bu karşılaşma sadece Baran’ın değil, Dalia’nın da kaderini değiştirir. Bir, iki… Aç kapıyı, Üç, dört… Gir içeri, Beş, altı… Bak etrafta, Yedi, sekiz… Bir umut var hala, Kurtar boynu ipte kalan, Ruhu göğe uçmakta olan bedeni. !!UYARI!! Bu hikaye intihar ve dram konulu olacaktır. Psikolojiniz kaldırmıyorsa ve kötü etkilenecekseniz lütfen okumayın. İyileşip öyle okuyun. :))