Bu benim size sondan başlayıp şimdiye döndükten sonra sona doğru anlatarak ilerleyeceğimiz bir hikaye değil. Hayır, böylesi fazla basit olurdu şimdilik sonumun nasıl olacağını bilmiyorum. Şimdilik. Ben bir yansımayım, diğer ölenler ve sonsuzluk ağına takılarak tekrar doğanlar gibi. Benim türüm son yüzyılda ortaya çıktı, Yüce Lord Fabien`ın ölürken doğurduğu lanetle birlikte..

Bundan bir asır önce, şimdilerde nadir insanların sahip olduğu bir güç -büyü-, sağlıklı her insanın içinde bulunan vazgeçilmez bir güçtü. Dünya tek bir kıta halinde ve tüm canlı ırkları barış içindeydi. İnsanlar, doğanın dengesini bozabilecek o karanlık güçten -kara büyüden- uzak duruyordu ki yüzyıllardır süren barış devam etsin. Sonra biri bardak kırar gibi kolayca bu barışa son verdi. Güç isteği gözünü kör etmiş bu insan kara büyü kullanmaktan çekinmemiş, kendi karanlık emelleri için yüzlerce insanın ölümüne neden olmuştu. Dengenin bozulması hızlı olmuştu. Dünya yavaş yavaş karanlığa sürüklenirken insanların asla yok olmayacağını düşündükleri büyüleri de solmaya başlamıştı. Artık dünya karmaşa içindeydi. Karanlık büyü hızla destekçiler elde ederken büyük bir savaşın patlak vermesi çok sürmemişti. Yetmiş yıl süren savaş sonunda kazanan yoktu ve üçe bölünen dünyada yaşamak artık o kadar kolay değildi. Yeni bir savaş kapıya dayanmışken karanlığı yok etmek için çabalayan azınlık bir kesim ise kazanmak için kumar oynamaya karar verdi. Kana susamış büyücüyü durdurabilecek tek kişiden yardım istediler. Hiçbir büyünün etki etmediği biri. Sayısız insanın kanını taşıyan bir avcı, acımasız bir katil. En önemlisi intikam arayan bir savaşçı.

Bir varmış, bir yokmuş. İyi varmış, kötüde onunla beraber var olmuş. İnsanların güzel kalplerine önce kıskançlık girmiş sonra yerini çirkinleşen arzulara bırakmış. Gücün daha önemli olduğu eski zamanlarda krallar kılıçlarını savaş için kaldırmışlar oturdukları saraylarda. Savaşın dumanı her yeri kaplamış. Hayatlar dağılmış. Umutlar sönmüş. Kan kokusu her toprağı sarmış. Toprakları ele geçirmek isteyen krallar, kraliçeler her bir masum ruhu harcamışlar. Masumlar kaçmaya çalışmış. Bazıları ormanlara sığınmış. Bazıları dağlara kaçmış. Ama savaş hiç bir zaman durulmamış. Düşen göz yaşı ve kan damlalarının sayısı çığ gibi artarken öfkeli bilgeler bir araya toplanmış. Ateş öfkelerini harlamış, deniz üzüntüleri ile dalgalanmış, toprak kuraklaşmış ve hava bir daha açmamış. Savaşın asla bitmeyen döngüsünde 4 hayvan seçilmiş. Bu 4 hayvana 4 insan bulunmuş. Hayvanlar insanlar için kurban verilmiş. İnsanlardan biri yanmış, biri boğulmuş, biri sürüklenmiş, biri gömülmüş. Kurban verilen hayvanların ruhları insanların bedeninde can bulduğunda, savaş belki de başladığından daha hızlı bir şekilde son bulmuş. Bütün bunlar birbirlerinden savaş yüzünden ayrılan kardeşlerin başına gelmiş. Savaştan zarar gören masum 2 ruh bilgelerin kirli büyüleri ile kapana kısılmışlar. Ayrılmadan önceki ve birbirlerine kavuştukları halleri asla aynı olmamış. Savaşın yiyip bitirdiği masum ruhlardan mı olmuşlar, yoksa cesaretleri ile her şeye bir son mu vermişler?

Lavin ne zaman tehlikede olsa, dünya sanki onun lehine hareket ediyordu. Rüzgar onu iter, ışık yolunu açardı. Ama o gece, karanlık sokakta biri ona adını fısıldadığında, içindeki güç ilk kez gerçekten uyandı.

Tanrılar hiçbir zaman gitmedi. İsimleri sadece kitaplarda geçmiyor. Onlar tahtlarında oturuyor, savaşlara hükmediyor, insanları yönetiyor. Ama içlerinden biri... o hiçbir panteona ait değil. Onu hiç kimse çağırmadı. Yine de o geldi. Gölgelerle yürüyen bir kadın: Seraphia Lunaris. Tanrı değil, insan değil. Kehanette adı bile geçmiyor fakat tüm tanrılar ondan korkuyor. Kimileri ona "adalet", kimileri "katil", kimileriyse "dengeyi bozan bir sapkın," demekteydi. Yalnız, gerçek şu ki... Seraphia bir hatırlatma ve hatırlayan herkes, sonunda bir şeyini kaybeder.

Medusa bir gorgondur ve 3 kardeştir Soeriya,Medusa ve