Omegaverse evreni. Yarı Darck romance. Güçlü kadın karakterler. Kötülük kader değil tercihtir ve tercih kaderin sana sunduğundan ibarettir. Kapak tasarımı, kurgu adı, işleyişi, yazımı ve düzeni bana; kurgunun temel konusu sevgili Eda Deli`ye aittir.

Kader Bir zamanlar, sıradan bir kasabada, sıradışı bir aile yaşardı. Ailenin iki çocuğu vardı: Kader ve Yağmur. Kader, 16 yaşında, beyaz tenli ve mordan pembeye geçişli uzun saçlarıyla dikkat çeken bir kızdı. Yağmur ise 8 yaşında, açık kahverengi tenli , tekerlekli sandalyesiyle etrafındaki dünyayı keşfetme çalışan ve kum rengi saçlarıyla sevimli bir çocuktu. Ancak, onların hayatındaki en ilginç şey, cadı ailesinden gelmeleriydi. Ne anneleri ne de babaları cadıydı ama ailelerinde cadılıkla ilgili bir geçmiş vardı. Bu yüzden Kader ve Yağmur, diğer çocuklardan farklıydılar. Onlar cadıları biliyorlardı ve onları kıskanıyorlardı. Neyse ki, cadı ya da peri olmamalarına rağmen, cadı-peri ortak okuluna gidiyorlardı.

İki ülkenin arasında kalmış bir melez kız o kim mi iyiler krallığını lideri olan roberton kızı mı yoksa kötüler krallığının lideri olan anna`nın kızı mı bu iki ilişki arasında kalan Vera artık 18 yaşına girmiştir ve seçimini yapması gerekir....

Ha şöyle yola gel! Bunu duyan Darian Hafifçe güldü, tabi ki de senin isteyeceğin herşey olacak ve birden gözleri farklı bir şekilde parlayarak, evet ta ki ben isteyene kadar! Söylediklerine karşı tam sevinecekken birden son söylediklerine karşı rahat bir tavırla ona doğru yaklaştım ve ilk başta eğilip gözlerinin içine baktîm sonrada kulağına doğru: Benim istediğim herşey olacak ta ki ben istemeyi bitirene kadar ve güldüm sanırım hiç bir zaman isteklerim bitmeyecek... . . . . . . . . . Siz hiç aşkınızla adaletiniz arasnda kaldınız mı ? Yıllardır Kendi yarattığınız adalet mi yoksa, yoksa aşık olduğunuz birimi bana bunu eskiden sorsalar gûler ve hemen adaletim derdim gururlu birşekilde ama şimdi kendi yarattığım adaletimi sorguluyor ve sanırım artık kafamı karıştırmadan direkt olarak insanları dinlemeyip Onu Seçiyorum...

Bir yıldız kaydı o gece gökyüzünden… Nasılda parlamıştı o saniye gözlerinin içindeki o beyaz sima. Umay’ın zihnini düşünceleri ele geçirmek üzereydi. O yıldızın acaba başka bir evi mi vardı gökyüzü haricinde? Böyle başıboş dolaştığına göre şu uçsuz bucaksız alemde…Umay bir an gözlerini hafifçe kapattı. Yüzüne değen kirpiklerini hissetti. Elini kalbine götürdü sonra gözlerini bir anda açtı...

Dünyanın sonu gelmişti. Çöken ekonomi, savaşlar, açlık ve ülkeler arası kavgalar insanları bezdirmişti. Her gün bir ekmek için yaşadıkları tehlikeler ve içecek su bulmak için girdikleri durumlar hayatlarından bezdirmişti. Mutluluğu ve mutlu olmayı unutmuş, kendilerini hayatta kalmaya zorlar hale gelmişlerdi. Bu yaşananları kaldıramayan bir grup insan içinse duygular hala önemliydi. Yaşadıkları dünyada hala bir umut olduklarını düşünüyorlardı. Yapmaları gereken tek şey ise baştan başlamaktı. Yeniden. Kendileri gibi bir grup insanı bir aray toplamaya başladılar. İsyancı durumuna düşmeden gizliden gizliye kendilerine yoldaş topladılar. Ve günü geldiğinde yanına gerekli olan her şeyi alıp şehirlerini terk ettiler. Gerekli olan şeylerde gelişmiş teknoloji yoktu. Telefon, araba vb. bütün teknolojik aletleri bıraktı. Onların yerine daha eskilerde kalmış eşyaları kullanmaya başladılar. Telefon yerine telgraf, araba yerine at arabaları gibi. Belli bir süre saklanmaya karar veriler. En azından ülkeler çöküp şu anki düzen bozulana kadar. Kendi başlarına işlerini halletmeye, kendi düzenlerini kurmaya başladılar. Tarım ve hayvancılık yapmaya başladılar, kendilerine şifalı buldukları otlardan ilaç vb. yapmaya çalıştılar. Ve bekledikleri o gün geldi çattı. Büyük ülkeler kendi kendini dağıttılar. Ülkelerindeki insanlar ile haritadan silindiler ve geriye sadece saklananlar kaldı. Ancak o saklananlarda işler istedikleri gibi gitmemeye başladı. İçinde yaşattıkları duyguların temeli farklıydı. Bir grup iyiliği savunurken diğer grup kötülüğün de devlette olmasını savunuyordu. Dostluk ve barışın hakim olmasını istedikleri yerde insanlar tekrardan kavga etmeye başlamışlardı. Birbirlerine sürekli kendi haklı olduğu konuyu savunarak diğerinden üstün hale gelmeye çalışıyordu. En sonunda iki farklı fikre sahip halk ayrılmaya karar verdi. İyiliği savunanlar ve kötülüğü savunanlar kendilerine birer lider seçip saklandıkları yerden çıktı ve eski büyük devletlerden kalan topraklara yerleşti. Ancak iki tarafında istemediği bir yer vardı. Toprağı zamanında yapılan radyoaktif deneyler sonucu verimsizleşmiş, yaşaması tehlikeli olan kocaman bir bölgeydi. En sonunda iki tarafta o bölgeyi suçluların kalacağı bir açık hapishane yapmaya karar verdi. Bütün sorunları çözdüklerini düşünerek kendi devletlerini geliştirmeye çalıştılar. Her iki şehrinde kralı kendi ülkesini geliştirme derdindeydi. Durum bu şekilde yıllarca devam etti. İki şehir adeta birbirine düşman olmuştu. İki ülkenin sınırları karşı ülkeden biri gelmesin diye çok iyi korunuyordu. Tam o dönemde bir kız çocuğu Kimsenin istemediği ve araf olarak adlandırılan bölgeye, daha birkaç günlük iken kimsesiz bir kadının kucağına bırakıldı. Onun hakkında bilinen tek şey adı ve çok özel biri olduğuydu. Astra Reina. ____________________________________________________________________ Umarım kitabı beğenirsinizz<33

"Kalbinde varolan kırışıklıkları say. Onlar ki uykusuz gecelerin en büyük şahididir..."

Ben, senim ama sen, bensin...