"Mescidi Aksa`nın kadim taşları arasında yankılanan bir mücadele... Victoria, sıradan bir Hristiyan olarak başladığı hayat yolculuğunda, adım adım hakikatin peşine düşer. İşgal altındaki Filistin topraklarında direnişin en saf haliyle tanışırken, hem özgürlüğün hem de aşkın gerçek anlamını keşfeder. İnanç, cesaret ve adalet uğruna verilen savaşta, Victoria`nın hikayesi yalnızca kendisini değil, tüm insanlığı derinden değiştirecek bir uyanışa dönüşür. `Filistin için kaleme alınan bu hikaye, umudun asla teslim olmayacağını fısıldıyor. Cesarete, sevgiye ve hakikate doğru unutulmaz bir yolculuğa çıkmaya hazır mısınız...?"

Elinde ki mikrofonu bir kaç kez salladı ve konuşmaya başladı: "Kaç kişinin babası ölmüştür gözler önünde ve kaç kişi kalmıştır babasız şu Filistin sokaklarında... Fakat davayı taşımak dah ağır babasız kalmaktan. Yıllarca anneni aramak, sokak sokak, zindan zindan, `Şehadetsiz yapamıyorum` demek; Anneni bulamadan..." Ve bundan sonra bir kaç cümle ile bitirdi anlattıklarını Abdurrahman Özkaya, bir daha da bu olaydan hiç bahsetmedi insanlara...

"Biz savaşın ortasında ölmek için doğan çocuklardık... Yaralarımızı sarmaya vaktimiz olmadı.."

Savaşın gölgesinde büyüyen küçük bir yürek… Gazze’de yedi yaşındaki Yusuf’un gözünden anlatılan bu roman, bir çocuğun oyunla karışık hayallerine, bir annenin sessiz duasına ve bir halkın hiç sönmeyen umutlarına ses veriyor. Barış Geldi Dediler, bombaların gökyüzünü deldiği, toprakların sarsıldığı, ama yine de bir çocuğun kumdan kaleler yapmaya devam ettiği günleri anlatıyor. Gerçek, çarpıcı ve yürek burkan bir masal...

@dargınprenses:Çarpraz sorguya mı çekiliyorum? @sevimliteyze2343: Çarpraz değil ama isteme sorgusu sayabilirsin canım @dargınprenses: nE? @sevimliteyze2343: Oy kıyamam heyecanlandın mı sen? @dargınprenses: Noluyooo @sevimliteyze2343: Şu oluyor: ALLAHIN EMRİ PEYGAMBERİN KAVLİYLE SENİ OĞLUMA İSTİYORUM Bu kişi tarafından engellendiniz * * * Bir şaka uğruna yaşadığım şeylere hâlâ inanamıyordum. Bu depo da kaldığımızdan beri kaç defa bunu düşündüm bilmiyorum ama içimde ki suçluluk hissi şuan başımda ki yaradan yahut etrafımda ki ateşten daha çok canımı yakıyordu. Buradan kurtulabilir miyim bilmiyorum ama artık için bir konu da rahattı. Kader kurtulmuştu... Elhamdülillah... - RÜVEYDAAAAAAAAAA Arya`nın sesi ile gözlerimi zar zor da olsa araladığım da üzerime doğru yanarak düşen dolap hatırladığım son şey oldu. İşte o an benim için zaman durmuş herşey önemini yitirmişti... Yapabildiğim tek şey kollarımı yüzüme siper etmek... Gerisi zifiri bir karanlık... * * * Herşey de eğlence arayan kızın Filistin ile değişen duyguları....

Bir Çocuğun Kalbinden Filistin’e Bakmak… Bu kitap, 12 yaşındaki Sara’nın gözlerinden bir halkın acısını, bir çocuğun masumiyetini ve insanlığın vicdanını anlatıyor. Savaşın ortasında çocuk kalabilmek,ve yanlız büyümek zorunda kalmak… Sara`nın hikâyesi, sadece bir kız çocuğunun değil; annesini, babasını, evini, oyunlarını kaybetmiş binlerce çocuğun ortak çığlığıdır. Bu kitapta, bir çocuğun yüreğinde taşıdığı umutla tanışacaksınız. Bazen bir gözyaşında boğulacak, bazen küçük bir tebessümle sarılacaksınız satırlara. Okudukça yüreğiniz sızlayacak, ama bir o kadar da insan kalmanın sorumluluğunu hissedeceksiniz. Çünkü bu, sadece bir hikâye değil. Bu, gerçeğin ta kendisi.

Bu kitabı okuyan canım okurlarım, size bir kaç sorum var. Siz hiç evinizden kovuldunuz mu? Ya da ülkenizden ,topraklarınızdan kovuldunuz mu? Durun durun, size daha iyi bir sorum var. Siz hiç sırf müslüman olduğunuz için canınızdan oldunuz mu? Tabii ki evinizden, ülkenizden kovulmadınız ya da canınızdan olmadınız. Belki de şuan sıcak yatağınızda bu kitabı okuyorsunuz. Belki de annenizin yaptığı sıcak, lezzetli yemekleri yiyorsunuz. Canınızı sıkmak istemem ama... Şuan Filistin de kaç çocuk aç ve üşüyor düşündünüz mü hiç? Merakımdan soruyorum, boykotlu ürünleri alırken içiniz cidden rahat ediyor mu? Çocuklar ölürken, o çok sevdiğiniz boykotlu ürünü tüketirken vicdanınız sızlıyor mu? • Bu kitap içi sızlayıpta boykota hazır olmayanlar içindir. •

Ayağa kalktım. "Kinci bir insan değilim ama senin söylediklerini unutamıyorum Enes." Sesim bir fısıltıdan farksızdı. Boğazım ağlamamı durdurma çabalarımın sonucu olarak düğüm düğümdü. Ruhumun neresine dokunursam dokunayım bir yaraya denk geliyordum ve tüm bunların müsebbibi olan adam tüm bu yıkımdan habersiz bir şekilde tam karşımda oturuyordu. "Kardeşimi kaybettim ben. Bir cesedi bile yoktu. Ne onun ne kocasının. Onları o şerefsizlere şikayet edense kardeşim dediğim biriydi! Sırtımdaki bıçakları saymayı bırakmışken insanlara olan güvensizliğimi normal görmelisin Âhla." Yeşillerinin parladığını görmek beni bozguna uğratmıştı. İlk defa gözlerinin dolduğunu görüyordum. Şaşkındım. Bir şey dememe müsaade etmeden devam etti. "Etrafım kalleşlerle çevrili. Bergusi`nin dediği gibi Hz. Ömer`in fethettiği, Selahaddin Eyyubi`nin Haçlı işgalinden kurtardığı Filistin topraklarını, Kudüs`ü, Mescid-i Aksa`yı VIP kartlarına ve koruma araçlarına sahip olabilmek için sattılar." Ayağa kalktı. "Kudüs`ün bir karışından vazgeçen yarın Mekke`den öbür gün Medine`den vazgeçer." Sustu bir müddet. Doğru kelimeleri seçmekte zorlanır gibi bir hali vardı. "İşte bu sebepten güvensizliğimi mazur gör." dedi neden sonra. Islanan yüzüme değen rüzgar ürpermeme sebep oluyordu. Bir şey diyemedim. Arkamı dönüp gitmek ikimiz için de en iyisi olacaktı. Düşüncemi harekete geçirdiğimde adımı söylemesiyle durdum. Bugün rolleri mi değişmiştik? "Bacağın nasıl oldu?" Güldüm. Gözlerimden sağanak halde yaşlar boşanırken hem de. Deliriyordum galiba. "İyi." dedim. "Bacağım iyi. Ama kalbim gerçekten can çekişiyor." Kapak: @nurycl ⚘

Kan ve göz yaşının son bulduğu gün hilalin gölgesinde huzur bulacak bu topraklar. Ömerin tek başına aldığı bu şehri ordular dolduracak zulüm son bulacak Osmanlı`dan beri unutulan Ömerin adaletine yeniden kavuşacak bu şehir. Çok kan akacak denizler yeniden kızıla boyanacak yeni bir kurtuluş yeni bir düzen doğacak.

Beni dinle, kitabı okuma, önemli değil sadece bu yazıyı oku. Farkında ol boykot et! 4 Eylül 2024. Çocuklar aç, anneler kocasız, babalar çocuksuz tam 333 gündür Gazze’de. Ben geleceğe bir umut için ve farkındalık için yazıyorum bunu, ancak müslüman halk aralarındaki farka, farklılıklara bakmadan el ele verirse bu katliam durur. Ama acısı dinmez. Bu acı hiç bir türlü dinmez. Bakın bize sabah kahvaltıda o yerine bu çoktı diyerekten burun kıvırıyoruz önümüzdeki nimete. Bakın günde kaç milyon para, yiyecek giysi ihtiyaç sahipleri yerine dışarıyı umursamayan burnu havada nankörlerin eline geçiyor. Şimdi sana söylüyorum kitabı okuma hiç önemli değil, ama anla asla bu nankör insan evlatları gibi olma. Bak o insanlar hala Allah yolunda bunca acıya katliâma rağmen. Sen günde üç öğün yemek yerken şikayet mi ediyorsun? Sadece farket, boykot et. Diyosun ya hani herkes zaten alıyo ben alışarsam çok mu bir şey değişecek diye. Evet, düşündüğünden fazlası değişecek. Farkında ol, boykot et!