Ben, Kıvılcım, bu genç farelerin en sivri zekalısıydım, en meraklısı. Parlak, dikkatli gözlerim her şeyi inceler, hızlı zihnim durmaksızın sorular sorardı. Büyük Salon`un kalabalık köşelerinden birinde, yaşlı toplayıcıların getirdiği küflenmiş ekmek kabuklarını kemirirken, Vezir`in konuşmasına kulak kabartıyordum. Vezir, "Sabır," diyordu, "her zorluğun bir sonu vardır. Atalarımızın bilgeliği bizi koruyacaktır." İçimden bir ses isyan ediyordu: Ne sabrı? Açlıktan kıvranırken, geleceğimiz belirsizken nasıl sabredeceğiz? Bu insanlar neden bize bu kadar az şey bırakıyorlar? Ya da daha da önemlisi, neden biz onların attığına muhtaç olmak zorundayız?