Bazen geçmişin yankısı, evrenin en karanlık köşesinden duyulur.” Yıkılan bir yıldız köprüsü, unutulmuş bir lanet, esir tutulan hükümdarlar… Ve onları birbirine düşman eden galaksiler arasında sıkışmış bir kehanet. Estelya kim olduğunu bilmeden yaşadı. Ama artık gerçekler uyanıyor. Melez kanı, unuttuğu bir evrenin kapılarını aralayacak. Peki ya o evren, düşmanıyla kalbinin bağlandığı yerse? Bazı savaşlar kılıçla değil, kalple kazanılır. Ama bazı aşklar… evreni bile yok edebilir.

" O iki dünyanın çocuğu, ama hiçbirine ait değil..." Beyaz saçlarıyla laneti üzerine çeken Perla Lively, Atlantis`in zarif ama zalim derinliklerinde hem kaderiyle, hem de Tanrıçaların gazabıyla savaşmak zorunda. Sıradan bir festival, bin yıllık laneti uyandırdığında, tüm dengeler değişir. Artık sadece hayatta kalmak yetmez; Perla, geçmişin sırlarını açığa çıkarmazsa geleceğini sonsuza dek yitirecek...

Zaman, kimsenin affedemediği bir suçtur. Ætherionia’da her şehir başka bir yüzyıla uyanır. Her sokak, unutuşla mühürlü bir sır fısıldar. Ve Zaman Kulesi’nin paslı ibresi durduğu gün, dünya çürümüş rüyalarına gömülecek. Lyssa Maren… Murassa Denizi’nin karanlık tuzundan doğmuş bir korsan kraliçe. Bir zamanlar ondan çalınan bir hayatın intikamını almak için Kara İnci’sinin güvertesinden gölgeleri komuta ediyor. Onun kalbi, unutulmuş masallar kadar soğuk. Prens Aetherion Valoris… Gümüş Kemer’in taçsız hükümdarı. Kehanete göre, Zaman’ın Yitik Anahtarı onun kanında mühürlü. Fakat o anahtar, yalnızca bir krallığı değil, Lyssa’nın yitirdiği geçmişi de geri getirebilir. İhanetle yazılmış kehanetler, çürüyen ibrelerin sessizliğinde uyanıyor. Ve bir fırtına gecesinde, bir korsan ile bir prensin yolları çarpışıyor. Artık her adım, zamanı biraz daha kırıyor. Her dokunuş, bir kehanetin zincirini çözmeye daha çok yaklaştırıyor. Aşk, en tehlikeli zamanı başlatacak. Geri sayım başladı. Zaman ya bitecek, ya sonsuza dek boyun eğecek. Zamanın Gölgesinde – Hiçbir ibre, sonsuza dek dönemez.

En sert düşüş her zaman daha iyidir bu hayat bana kaç defa çelme taktı, artık saymayı bıraktım. Yine mi o düşüşlerden birindemiydim bilmiyordum "Siz Yüce kahin Irene Feyrav diyarımızı hükmetmeye yemin ediyor musunuz?" Rahip kadının sözleri ağzından dökülürken bakışlarım onlara döndü her birinde farklı bir ışık görüyordum, her biri bütün olanlara rağmen yanımdaydı. Ve ben artık biliyordum ki kaç darbe yersem yiyeyim onlar hep yanımda olacaklardı. Gülümseyerek kahine döndüm. "Ediyorum" Kahin kafama ihtişamla parlayan tacı zarifçe yerleştirdi. Artık bizim için kader yepyeni düşüşler ve kalkışlar yazıyordu ama biz birdik ve hiçbirimizin ayrılmaya pek niyeti yok gibiydi. Yada ben öyle sanıyordum...

“Bazen bir çiçek, insanın kendi köklerini hatırlamasına yeter.” Mehir Lema, rüyalarında beliren esrarengiz bir frezya çiçeğinin izinden yola çıkar. Ne tarih kitaplarında, ne haritalarda bulunan Mu adlı kayıp kıtanın sırları, onu beklemektedir. Gerçek ile rüya arasındaki çizgi silindikçe, Mehir hem geçmişin yankılarına hem de kendi ruhunun derinliklerine iner. Zamanlar arası bir yolculuk başlar: kadim yazıtlar, sembollerle konuşan taşlar ve denizin altına gömülmüş bir bilgelik… Frezya, kadim bilginin izini süren, ruhsal keşiflerle örülü, büyülü ve sarsıcı bir roman. Kimi çiçekler yalnızca “uyanmış” olanlara açar. Sen hazır mısın?