Sanki insanların ayakları altında ezilen, her adımda biraz daha değersizleşen bir araziydim. Kara topraklarım susuzluktan, en çok da değersizlikten çatlamıştı; ne bir yeşerme ümidi ne de uğruna uğraşılacak bir verim kalmıştı. Herkes ezip geçmiş, kimsenin ayak basmayacağı bir çöle dönmüştüm adeta. Ta ki bir gün, avuçlarında masumiyetin safiyetine sahip izlerle küçük bir erkek çocuğu gelene dek. Hiç tereddüt etmedi, avuçlarında gizlediği beyaz nilüfer tohumunu kurumuş kara topraklarımda sakladı. Yıllardır çektiğim su hasreti, küçücük bir erkek çocuğunun küçücük elleriyle bana emanet ettiği o umutla son bulmuştu. O umut bana o gece yağmuru getirdi. O umut beni o gece bataklığa dönüştürdü

Baran horozan kimsesizdi hayatta kalan tek değerlisini acımasızca koparmışlardı ondan o günden sonra eskisi gibi olmadı hiçbir şey intikam istiyordu adam. Eflal karca masumdu en az onun kadar ama baran görmüyordu onun masum olduğunu kurban olarak seçmişti eflal`i...

Senmisin bu zincirleri kıran yoksa benmiyim sana kırdıran -

"Dört farklı hayat yaşayan dört kız ve yollarını kesiştiren bir adam." Dört kız Dört Farklı Hayat/Düzenlendi

Yollarımız kime bağlıydı? Doğru yöne gidip gitmediğimizi yolun sonunda mı öğrenirdik başında mı? Hayatı boyunca mücadelesini yalnız başına vermiş bir kişi bir anda kalabalıklaşabilir miydi? Kalabalıklaşsa bile nasıl davranacağını bilebilir miydi? Girdiği bütün yollardan yara bere içerisinde çıkan Eflal bu sefer çıkabilecek kadar güçlü müydü?

17 yaşındaki Eflal`in sıradan hayatı okula yeni gelen öğrenciyle sıradan olmaktan çıkar. Yeni gelen öğrencinin Aleksitimi (duyguları hissedememe) hastalığından müzdarip olduğunu öğrenince bir gün ona onun gibi olmak istediğine dair mesaj atar. Ruhsal acılar çeken Eflal, onun gibi olursa acı çekmeyeceğini düşünerek yardım ister. Not: Kitap agnst yani mutsuz sonla bitmektedir.