Bazı doğumlar, bir ölümle başlar… Nare’nın doğum günü, hayatının en büyük yangınına dönüştü. O gece ev alevlere teslim oldu. Annesi, babası… her şey o yangında küle döndü. Kendisi ise bir mucizeyle kurtarıldı. Ama kurtulduğu tek şey alevlerdi; içindeki boşluk hâlâ yanıyordu. Ateş Erguvan… Henüz çocukken kaybettiği babasının yokluğuyla büyüdü. Hayat boyunca içinde sönmeyen, görünmeyen bir yangın taşıdı. Savaşa, yalnızlığa ve hayata karşı hep dimdik durmaya çalıştı. Ama bazı yangınlar dışarıdan değil, insanın içinden yakar. Nare ve Ateş… İkisi de farklı şekillerde yandı. Ama belki de birbirlerini iyileştirmek, birbirlerinin külleri arasından bir hayat kurmak için geldiler bu dünyaya. Bu, iki yanığın birbirine merhem olma hikâyesi. Bu, küllerin içinden doğan bir bağın sessiz ama sarsıcı yankısı…

Bazı insanlar hayata özgür başlar, bazıları ise bir kafesin içinde. Tüm hayatı boyunca korkularla büyütülmüş, seçim yapmasına izin verilmemiş bir kadın… Güçlü olabilecekken bastırılmış, dünyayı yalnızca ona gösterildiği kadarıyla tanımış biri. Ama her kafesin bir anahtarı vardır ve bazen, en beklenmedik anlarda bulunur. Duygularını bir zırh gibi taşımaya alışmış, hiçbir şeyi kontrolü dışında bırakmayan bir adam… Güçlü, mesafeli ve acımasız. Onun dünyasında zaaflara yer yoktur. Ancak kader, en kaçınılmaz hesaplaşmaları, en kaçınılmaz anda önüne getirir. İstanbul’un gölgelerinde başlayan bir hikâye… Sırlar, güç savaşları, intikam ve kaçınılmaz bir çekim. Bazı duygular tehlikelidir, bazı gerçekler fazla karanlık ve bazı savaşlar, kazananı olmayan bir oyuna dönüşür. Soğuğun içinde yanan bir hikâyeye hazır olun.

Daha kim olduğumu bile bilmiyorken ,sokak ortasında canice doğum yaparak başladım ben bu bedbaht yolculuğa... Bende istemezdim böyle olmasını...Geçmişim ve kimliğim hakkında daha hiçbir şey bilmiyorken,bi çare bedenime dokunulmasını...Hayatımın ve beynimin çalınmasını bende istemezdim...En önemlisi de şeytanlarla dolu bir zindana hapsedilmeyi hiç istemezdim...Neden mi???Çünkü her yerde kan var...korku ve göz yaşı var...çürümüş cesetler var..Hem de yığınla...Şu an burada bende kendimi bir ceset gibi hissediyorum...bir dakika bir dakika?? Yoksa zaten bir ceset miyim ben?peki bebeğim nerede...?

Kanımdaki insanlıktan bedenimdeki muhtaçlığa kadar sahip olduğum her şeyi karanlığın efendisine veriyorum. Ruhum ve soyum bundan sonra ebedi yaşamının en sadık kölesidir

Hepinize merhaba, Bu kitap gerçek hayatan uygarlanmamıştır. Lütfen oy vermeyi unutmayın ______________________________________________________ "Günaydın Anneciğim" Esila "Günaydın kızım, kahvaltı hazır" bahar (anne) "Anne ben okulda simit yerim "Esila "Tamam kızım dikkatli ol o zaman " " Tamam, anneciğim öptüm görüşürüz " esila " görüşürüz annem" bahar Ve evden çıktım....