Bazı evlerde gürültü olur. Kapılar çarpar, tabaklar kırılır, nefesler bastırılır. Ama en çok çocuklar susar. Çünkü çocuklar korkunun kokusunu herkesten önce alır. Atacan o evlerin birinde büyümedi. O evlerin altında kaldı. Bir çocuğun hiç çocuk olamadığı yerde büyüdü. Kelimeleriyle değil, darbelerle eğitildi. Ağlaması yasaktı. Çünkü gözyaşı zayıflıktı. Zayıflık ise cezayı hak edendi. Bir gün susmayı öğrendi. Ses çıkarmamayı. Kendi içindeki çığlıkları boğmayı. Her tokattan sonra derin bir nefes alıp sadece bakmayı. Zamanla kimse ona "Nasılsın?" demedi. Çünkü kimse cevabını merak etmedi. Ve sonra dünya, onun için bir mezarlık gibi oldu. Üstünde dolaştığı ama içinde hiç yaşamadığı bir yer. Atacan, bir erkek gibi değil, bir travmanın yürüyen hâli gibi yaşadı. > "Ben çocukken çok sustum. Ama en çok içimden bağırdım. Bir gün biri beni duyarsa diye değil - duymaya cesaret edemezler diye sustum." Sonra bir kadın geldi. Gökçe. Sorular sormadı. Cevaplar beklemedi. O sadece yanında durdu. Ve ilk kez biri, Atacan`ın gözlerinin içine bakıp kaçmadı. Orada ne kadar karanlık olduğunu bile bile... > "Onunla konuşurken kelime kurmak gerekmiyordu. Çünkü bazı acılar, dilden önce yüze yazılır." - Gökçe Bu hikâye bir aşk hikâyesi değil. Bu, ruhu parçalanmış bir adamla, onun parçalarına dokunmaya cesaret eden bir kadının hikâyesi. Birbirini iyileştiren değil, birlikte kanamayı seçen iki yalnızın hikâyesi. Ve belki, bazen bu da yeterlidir. Burada kahraman yok. Ama hayatta kalmaya çalışan insanlar var. Bir daha kimseye güvenememiş, kimseye içini açamamış, ama bir gün "belki" diyebilen kırık kalpler var. Ve sen, bu satırları okurken, belki kendi sessizliğini de hatırlarsın. > Çünkü bazı kitaplar anlatmaz. Sadece senin içinden geçenleri yankılar. Bu kitap... Senin de sustuğun bir yerin aynası olabilir.

“Hayatım bir yalandı. Gerçeklerse çok daha karanlıktı.” HAYATIM YALANDAN İBARETTİ AİLEM ÖLDÜRÜLMÜŞTÜ KAYIP ZAMAN DA YAŞIYORDUM...

Bazen, en sessiz gecelerde bile bir şeyler kırılır. Cam değil. Zihin. Rüya, üçüncü kattaki eski dairesinde yalnız değildi. O bunu biliyordu. Duvarların nefes alışını duyuyor, mutfaktaki musluğun kendi kendine açılıp kapanmasını izliyordu. Ama en çok da o gölgeyi hissediyordu. Her gece gelen adamı. Lodos Kurdağ. O bir hayal miydi, yoksa hatırlanması yasak bir gerçek mi, bilmiyordu. Ama her gece 03:00`te mutfakta bir ışık yanar, ayak sesleri yankılanır, sonra sessizlik gelir... Ve Rüya`nın kalbi yeniden çatlamaya başlardı. Hiç konuşmazlardı. Ama birbirlerini tanıyorlardı. Lodos, onun geçmişini. Rüya, onun yokluğunu. Dışarıda İstanbul susarken, içeride iki karanlık birbirine yaslanıyordu. Ve hiçbir şey henüz başlamamışken bile, her şey çoktan parçalanmıştı.

Bazı cinayetler bağırmaz... sadece sessizce bekler." İstanbul`un gri sokaklarında, notalarla süslenmiş cesetler bulunuyor. Her kurban, bir klasik müzik parçasına, bir karanlık geçmişe ve bir sessiz çığlığa bağlı. Ve her cinayet... aslında yıllar önce işlenmiş bir suçun yankısı. Neva Arıkan, adli tıbbı ardında bırakmış bir kadındı. Ta ki onu geçmişe bağlayan "sessiz dosya" tekrar açılana kadar. Kurbanlar artıyor. İpuçları sanattan ve felsefeden geçiyor. Gerçekler bulanıklaşıyor. Ve Neva, sadece cinayetlerle değil... kendi karanlık hafızasıyla da yüzleşmek zorunda kalıyor. Adalet, bazen susarak aranır. Ama suskun kalan herkes... suç ortağıdır. Karanlık sırlar, notalara gizlenmiş adalet arayışı ve psikolojik çöküşe hazır ol... Bu roman seni içine çekecek, sessizliğin bile kan dondurabileceğini gösterecek.

"Bazı kahveler uykunuzu kaçırmaz. İnsanlığınızı siler." Reon... İş yerinde fark edilmeyen, sokakta çarpılıp özür bile dilenmeyen bir adamdı. Ta ki bir gün, saat tam 03:00`te açılan bir kafe keşfedene kadar. Hellsmith. Kapısından içeri girdiği an, hayatı değişti. Daha zeki oldu. Daha çekici. Daha güçlü. Ama bir bedel karşılığında: İnsanlığını parça parça yudumladı. Emma ise onun tek gerçek bağ kurduğu kişiydi. Ama Hellsmith, kimseyi bağışlamıyordu. Ne aşkı... Ne de vicdanı. Gerçeklik çökerken, aynadaki yüz artık senin değilse... Hâlâ insan mısındır? Beden korkusu, halüsinasyonlar, ruhsal çürüme ve bir fincan kahve kadar sıcak delilik... Hellsmith, modern hayatın içinden doğan bir kabus. "Sen de içtin. Artık bizdensin."

Bir kadın vardı rüyalarımda.. gözlerinde çok eski bir fotoğrafın izleri vardı.Dudaklarının kıvrımında bir veda vardı.Veda ediyordu kadın.İnsan ,hiç kavuşmadan veda edebilir miydi?

Bu eser bir psikiyatri hastasının kaleminden çıkmıştır