“Bebeğim,” diye seslendi arabasının içinden. Öfkeyle balkona çıktım. Ne hadle buraya gelirdi bu aptal herif? “Ne istiyorsun, kılçık herif?” “Bebeğim…” diye yineledi. “Biz seninle çok fotoğraf çektik, çok anı biriktirdik. Ama sen onları en iyisi ne yap biliyor musun?” Gözlerini gözlerimden zorlukla ayırıp telefonuna baktı. Kısaca birkaç şeye bastı ve arabadan, son ses şu sözler yükseldi: Yak bütün fotoğrafları Ona ait tüm eşyaları Bu gece ümitlerini al koynuna Gün doğmadan unut insafsızı… “Yakayım öyle mi fotoğrafları?” dedim. Keyifle başını salladı. Hızla balkondan içeri girip odama koştum. Onunla olan çerçeveli fotoğrafları, bana aldığı ayıcıkları, güya bana benzettiği esmer barbieleri ve aldığı tüm çiçekleri kucaklayıp tekrar balkona çıktım. Önce çerçeveleri, sonra diğer eşyaları tek tek aşağı attım. İçim kan ağlaya ağlaya… “Madem yak dedin, seni mi kıracağım kılçık herif.” Sigara paketimin yanındaki çakmağı aldım, onu da attım. Kırılan çerçeveler, çiçekler ve daha niceleri az da olsa alev aldı. Daha düne kadar bana “halledebiliriz” diyem adama ne olmuştu da izlediği saçma sapan videolardan etkilenip karşıma çıkma cesaretini bulmuştu? Onunla bir daha asla, ama asla barışamam. Kılçık herifti işte.