"Yıllarca seni bu odada hayal ettim; sabahlara kadar onun yerine seni becerdim, onun inlemelerini senin saydım. Söylesene, bu çaresizlik değil de ne?" "Utanıyorum," dedi kadın, sesi titrek, gözleri yerde. "Neden?" dedi adam, bedenindeki şehvetle. "Bizden olmaz," dedi kadın, arzulya karışık bir çaresizlikle. Adam bir kez daha sordu, bu defa kırılmış bir yürekle: "Neden?" "Ben senin yengenim çünkü" dedi içindeki kırılmışlıkla kadın Bir an sustular. Odada yankılanan tek şey, kalplerinin çarpışıydı. Birbiri için yanıp kavrulan iki kalp, yılların hasretiyle ağırdı. Kavuşmak bir umut değil, imkânsızın ta kendisiydi. Çünkü bazı sevdalar vardır; törenin gölgesinde yasakla yazılır. Bir bakış yangın olur, bir dokunuş kanunlara çarpar. Onlar da biliyordu: Kavuşurlarsa ölürler, ayrılırlarsa yaşamak sayılmaz. Yanındakıyla yaşar, aklındakiy­le ölürdü sevdalılar; imkânsızın eşliğinde, yasakla yazılan aşkın en keskin cezası. Birbiri için yanıp kavrulan bu iki kalp, imkânsızlığın en keskin cezasına mahkûmdu. Ve bazı sevdalar vardır ki; kavuştuğunda biter, kavuşamadığında efsanele­şir.