Biri sessizliğe hapis, diğeri babasının harabesi. Biri toprağı düşlüyor, öteki okyanusun dibine gömülmeye muhtaç. Birbirlerinden nefret ediyorlardı, ama birbirlerinden başka kimsesi yok. Nehir, küçük dünyasında çellosunu sesi, yanından ayırmadığı kâğıtları nabzı bilmişti. Toprak babasına duyduğu nefretle, hayata karşı düştüğü tuzakların içinde yuvarlanırken..masumiyeti kucakladığında iki yalnız çocuk için de dilekler gerçek olmuştu. Nehir , toprağa karışmış.. toprak okyanusu ararken Nehir’in küçük dünyasıyla tanışmıştı. Ve kurtuluşun anlamı iki kalp içinde baştan yazılmıştı. “Çatlayıp ölmek için kaç nefes daha borcum var bu dünyaya?” Toprak olayım ki, bütün borçlarını ben ödeyeceğim çamur suratlı!”