O benim karanlığımdaki tek yıldızımdı

Atlas`ın 17 yıl sonra Karadeniz`e geri dönmesiyle bütün olayları değiştirir ...

Annesinin ölümünden sonra hayatta kalan küçük Evelyn, babasının şiddetine, alkolüne ve kaybolan sevgisine mahkûm kalır. Babası zamanla kontrolü kaybeder; kira ödeyemez, borç batağına saplanır ve sonunda yanlış insanların dikkatini çeker. Bir mafya... Bir suikastçı... Bir infaz. Babası öldürüldüğünde Evelyn her şeyin bittiğini düşünür. Ama bu yalnızca başlangıçtır. Borçlar hâlâ duruyordur ve artık alacaklıların gözü kızın üzerindedir. Mafya lideri, kendi çocuğunu Evelyn’in gittiği okula suikastçı olarak gönderir. Plan bellidir: Evelyn ölecek. Ama ölümün gölgesinde başka bir şey filizlenir: Aşk. İhanetle, acıyla ve geçmişin karanlığıyla sınanan bu aşk, bir kurtuluş mu yoksa yeni bir felaket mi olacak? "Ölüm Emriyle Çalan Kalpler", bir çocuğun hayatta kalma savaşıyla başlayan, suçun ve duyguların iç içe geçtiği sarsıcı bir hikâye.

          "Mavi uyan!" diye bağırdı Matematik öğretmenim başımda. O cırtlak sesiyle bağırıp beni niye herkese rezil ediyordu ki? Karşımda basit resmi eteğini çarpık bacaklarına geçirmiş, üstünde beyaz (beyazı kaldıysa tabi) bir gömlek... Saçları sanki aylardır taranmamıştı. Doğruca bana bakıyordu, doğruca... Hafif ayılmaya çalışırken elindeki tahta kalemini sallayarak "Dersimde uyuyamazsın!" diye bağırmaya başladı. Arka sıramdakiler gülüyor, bu benim moralimi bozuyordu. Sinirim tepetaklak olmuştu. Niye uyuyamazdım?           Ailem benden umudu kesmişken neden uyuyamam. Neden bana güvenmeyen ailem için daha fazla çabalayıp kendimi yorayım? Evet biliyorum, bu benim için. Ona ne şüphe? Benim için söylüyorlar, kuşkusuz. Ama bazen de abartmıyorlar mı? 80/100 olan notumu beğendiremeyince doğal olarak salmıştım ben de...            O gün dersten çıktım, tüm günlerim uyuyarak geçiyor, sadece okul ev arasında gidip geliyordum. Yürüye yürüye eve geldim, otobüsle gelmem gereken yolu yürüyerek geldim. Çünkü aileme daha fazla yük olmak istemiyordum, hiçbir işe yaramıyorum bir de otobüs kullanacağım! Yok daha neler...           Eve kadar bitik halde geldim, yorgundum... Çok yorgundum. O tahta, bozuk kapıdan girer girmez evdekilere yapmacık bir "hoş buldum." faslından sonra koşa koşa mutfağa girdim. Tezgaha baktım, buz dolabına baktım. Yoktu... Gerçekten yoktu... Unutmuşlar mıydı yoksa unutmak mı istemişlerdi diye geçirdim içimden. Biraz daha bakındım, belki bir iz bulurum diye. Yanlış görmemiştin, yoktu. Olmayacağını bilse de umutlanıyor insan, bekliyor.            Mutfağın  kirli duvarları üstüme gelirken baktığım tahta, kırık dolaplar her şeyi anlatıyordu. Kapıdan çıkmak için arkamı dönünce gördüğüm beyaz, üzerinde siyah küçük lekeler olan buz dolabına tekrar bir çocuk misali heyecanla baktım. Göremedim. Yoktu hiç de olmayacaktı biliyordum ancak bekliyordum. Umut ediyordum olmayacağını bile bile istiyordum.              Salona doğru hızlı sert adımlarla uzun ince koridorda ilerledim koridorun sonunda buzlu camlara sahip kapıyı gıcırdatarak açtığımda içeride ailemin diğer üyeleri beni bekliyordu. Bugün doğum günümdü, nasıl önemsenmezdim? "Anne, baba... En azından bir pasta beklerdim!" diye haykırdım. Daha 3 yaşında olan kardeşime neler yapılmadı, bana 1 pasta çok mu görüldü yani? Partiler, davetliler, süsleme, salon tutma, bilmem kalan katlı pasta... Bir kek mi çok görülmüştü bana bunların yanında?             Benim anlamsız haykırışıma cevap gecikmedi. "Kızım otur, konuşacağız." ne oluyordu yani? Ben bu şımarıklığım karşısında azar yemeden mi oturacaktım? "Efendim" dedim meraklı meraklı babamın yanına otururken. "Kızım, kötülüğünü asla istemiyoruz. Ama biliyorsun, geçen sene de sınıfta kaldın. Müdahale etmezsek bu sene de kalacaksın, notların çok zayıf. Bizim şirketin sahibi..." Ne? Ne demeye getiriyordu bu adam? Olacak iş mi bu?! Bana böyle bir şey asla teklif edilemez! Diyeceği şeyi anladım ve hemen tepkimi koydum "ASLA" diye haykırdım. "Önce bir dinle!" diyen babama sinirlenmiştim, olmazdı ki. Olamazdı. Benden umudu kestiklerini biliyordum ancak bu noktaya geldiklerini bilmiyordum. Neyini dinleye çektim yine de? Beni evlendirmek istiyordu, BENİ EVLENDİRMEK İSTİYORDU! HEM DE TANIMADIĞIM BİRİYLE! Benim rızam olmadan, bana sorulmadan... Kaçıncı yüzyıldayız?

Hayatı affetmeye çalışıyorum. Yaşadıklarımın ağırlığı altında ezilmişken nasıl ayağa kalkılır, yaşanmamış sayılır ? Çıkış arıyorum… Öyle büyük bir yorgunluk hemencecik sayılmıyor. Her akşam bu kırgınlıkla yatıp aynı boşlukta uyanmayı ben de istemiyorum. Göstermediğim yaralarım, dillendirmediğim acılarım zamanla geçecek gibi değil. Seni anlamadığımı sanma, asıl sen beni anla… Ben için için yanarken seni de ateşe atamam.

"Beni bu lanet yerde ne zamana kadar tutmayı planlıyorsun?!" "Ömrümün sonuna kadar." Bu hikayeyi bir İstanbul Beyefendisi olan Kenan Kara tarafından okuyacağız.

Embark on a deeply emotional journey with our captivating novel, where the power of love and regret intertwine. Bound by fate and extraordinary abilities, while our heroes navigate the complexities of life and relationships, leaving you both heartbroken and hopeful. Rihim pours her heart into a love that knows no bounds. She sacrifices her dreams, believing that her love is enough to heal Orout’s emotional wounds and fill the void left by the past. Her unwavering devotion resonates with a raw vulnerability that will leave you breathless. As Orout uncovers the truth about their misunderstandings, the weight of his regret becomes a painful burden. His realization that time is up for their relationship devastates him. You will feel the pain of his loss as if it were your own. This emotionally charged narrative will take you on a roller coaster travel of emotions, from the heights of love to the crushing depths of regret. ... Its my novel and mtl translation. I will check each chapter ... Copyright © All rights reserved.

Affetmek mi.!? Seni mi.!? Bak bu izleri görüyor musun? O günün izleri bunlar? Ölsem affetmem, ölsen affetmem..

Kalp midir insana "sev" diyen? (Aster:Yıldız çiçeği)

Evet, her şeyin bir bedeli olurdu. Üniversite değiştirip abimin evine taşınmanın da elbette bir bedeli olacağını biliyordum. En azından bir süre için. Ama ev arkadaşının da bu bedellerden biri olacağını düşünmemiştim. Zade Walkers hayat boyu nefret ettiğim tek kişiydi. Öyle kalmasından da memnundum. Ama onunla aynı evde yaşamak zorundayken nefretimi de kendime saklamak zorundaydım. En azından şimdilik... "Her şey tepetaklak oldu! Ondan nefret etmiyordum, ona aşık olmuştum"

Platonik oldu arkadaş grubundaki çocuk ile evlenen Defne’nin arkadaşının kazık yeme hikayesi

Süsen yaşında hayatı genel olarak sıkıcı ve normal geçen bir kızdır. Ta ki yan dairesine yeni bir çocuk taşınana kadar.

Ben onun hayatını kurtardım… ama o, benden hayatımı aldı. Bir doktor olarak nice kalp durmasına şahit oldum. Nice nefes, ellerimin arasında son buldu. Ama onun kalbi… O gece, elimde yeniden atmaya başladığında bir hayat kurtardığımı sanmıştım. Oysa asıl kayıp o an başlamıştı. Çünkü Massimo sadece bir hasta değildi. O, tüm kurallarımı yerle bir eden adamdı. Benim işim hayat kurtarmaktı. Ama onun gelişiyle hayatım kontrolden çıktı. Artık ben, beyaz önlüğümün ardında saklanan bir yabancıyım. Çünkü o gün ben sadece bir kalbi değil… bir kaderi değiştirdim.

"Bazı aşklar kanla yazılır... bazı yaralar ise hiç kapanmaz." Gökçe, çocukluğunu çalan gecenin izlerini yüreğin`de taşıyor. Alaz yıllar sonra döndüğü şehirde yarım bıraktığı intikamı tamamlamak için geri döner. Ama gökçe yüzleşmeye hazırdı. Alaz` ın planı net kalbi buz gibi ta`ki Gökçeyle göz göze gelene kadar. Gökçe, kendi iç savaşlarında yorgun bir kadın. Alaz onun için sadece yabancı değil karanlıkta kaybolmuş yılların cevabı. İkiside birbirine yaslanmadan ayakta duramayacak kadar kırık, ama bir araya geldiklerinde geçmişin zincirlerini daha da sıkı sarıyor bedenlerini. Sevgimi ağır basacak yoksa intikammı? Bazı hikayeler mutlu sonla bitmez... ama iz bırakır. Kan Kırmızısı; aşkın en kanlı, en dokunaklı haliyle anlatıldığı bir geçmişle yüzleşme romanı

Her yaşında Esma`nın gönül yarası olan Mehmet`in ve Esma`nın bir tatlı bir acı seyreden hikayesi. Mehmet, Esma`nın gönül yarası olarak mı kalacak yoksa kendi açtığı yaralara merhem mi olacak?

Bir sabah, rastgele başlayan bir bakış; bir akşam, tüm hayatlarını ısıtan bir kıvılcım oldu. Aşk ne zaman başlar bilinmez, ama bu hikâyede kalp her satırda biraz daha ısınıyor. Alev ATEŞ ✨ Ateş HAROĞLU Kurgudur gerçek hayatta kişi ve kişilerin hiçbir şekilde bağlantısı yoktur. Çalıntı/alıntı durumunda hukuki işlem başlatılacaktır.

Saat 23.43:Böcüşle Mırmır

Geçmişin gölgesinde yaşayan olgun bir kadınla, genç ve zengin bir adamın arasında filizlenen yasak bir aşkı.

Yeni bir şehir, yeni bir okul, yeni yüzler… Dicle, Ankara`dan İstanbul`a taşındığında her şeyin bu kadar karmaşıklığını düşünmemişti. Yalnızlık hissiyle boğuşurken, okulun kantinde kahvesini alırken yaşadığı bir karmaşa, hayatı tamamen değişecekti. Barış... Soğuk, mesafeli, gizemli... Dicle`yi her zamankinden uzaklaştıran ama aynı zamanda daha fazla meraklandıran biri. Onun duvarlarının arkasında ne var? Neden bu kadar uzak duruyor? Dicle, yeni okulda ki arkadaşlık ilişkileri, dedikodular ve kıskançlıklar arasında yolunu bulurken, Barış`la aralarındaki mesafe giderek daralıyor. Ama bazı sırlar vardı. Bazen her şey yalnızca bir kahveyle hatta tesadüfle başlar… "Sadece Bir Kahve" Tesadüflerle başlayan, kahve kokulu, sıcacık, aşk, dostluk ve sırlarla dolu bir romantik komedi! Dicle ve Barış`ın kahve kokan hikâyesine hazır mısınız? Tesadüflerle başlayan, kahve kokulu, sıcacık bir romantik komedi!

Yıldızlar sana evinin yolunu gösterecek

"Benim güzel Roza’m!" Tek kaşımı kaldırarak ona baktım. Ne istediğini bilmekten öte, emin gibiydim. Başını omzuna doğru eğip dişlerini göstererek sırıttığında nefes alışlarım hızlandı ve bu etrafımda dönen gri dumanların çoğalmasına, daha hızlı dönmesine sebep oldu. “Zamanı geldi mi?” dedim. Koyu renk gözlerinde parlayan ateşinin kıvılcımlarını gördüm. Bu beni korkutmadı. Aksine kalbimi daha da hızlandırdı. “Geldi.” dedi. Tek bir kelime çıktı dudaklarından. Benim hayatımı tamamen değiştireceğini bilmiyordum. Tüm Lirik’i ayakları altına alan odasının küçük camına yaklaştım. Karanlıkta kalan bedenim, camdan vuran ışıkla aydınlanırken gözlerim kısıldı. Bulutların arkasına saklanmış güneş o an gözümü alacak kadar parlak değildi ancak o günleri de görecektim. “Hazır mısın?” diye soran sesi odasında yankılandı. Lirik`in siyah bölgelerle dolu meydanına bakarken gri gözlerim hiç olmadığı kadar parladı. Dilim dudaklarımın üzerinde gezindi bir tur. Çenemi kaldırdım. "En başından beri." 27.04.2023

“Sanırım artık gitmem gerekiyor.” diye mırıldandım. Tepki vermedi. Anlık, küçücük bir hareketini kaçırmak istemeyen ben birkaç saniye daha durdum. Sessizlik, en başta ki duvar gibi aramıza örülmeye başladığında, örülen duvar gittikçe büyüyorken bir daha ki gelişimde o duvarı aşamamaktan korkarak arkamı döndüm. Çelik kapı kulağı sağır etmek ister gibi yüksek sesli takırtılar çıkararak aralandı. “Hera,” Omzumun üzerinden ona çevirdim başımı, buklelerim yüzüme savruldu. Yüzü karanlığa ait gibi siyaha gömülüyken o beni büyüsü altına hapseden sesini dudakları arasından bana yuvarladı zarifçe. “Yine gel.”

"Bak, açan her güzel çiçek sana açıyor. Her güzel söz senin için dökülüyor dudaklarımdan ve her çizik senin uğruna bir bedel olarak kabul görüyor bedenimde. Şimdi, ver o güzel ellerini ellerime çünkü ben sen yokken bizden habersiz açan her çiçeği, her gündüzü ve her geceyi, her düşen gözyaşını ve dudaklardan dökülen bütün çığlıkları, her acıyı ve yok olan tüm mutlulukları, kaçırdığımız zamanlardan daha kısa bir sürede sana vaat ediyorum. İnan bana çünkü bu sarı kasımpatılar umut. Ben sana umutlar veriyorum."

Ansızın çıka gelir sevda.. Bizimkiside böyle bir aşktı şans eseri tanışan iki farklı insan..

Yaren ve mafyatik avukat Rüzgar’ın hikayesi. Yetişkinlere uygundur Babam iflas edince hayatım hiç beklemediğim şekilde değişti…