Bu mektup, adını bilmediğim ama ruhumun bir yerinde çoktan tanıdığı bir kadının suskun çığlığıydı. Onu tanımadığımı sandığım her an, aslında içimde bir yerin ona hep açık olduğunu fark ettim. Mektupta ne bir geçmişin izleri vardı, ne de geleceğe dair vaatler. Sadece saf bir bağlılık... Tanımsız, ama gerçek. Acısı, içimde yankılanan tanıdık bir melodi gibiydi. Belki de bazı insanlar, hayatımıza isimleriyle değil, hissettirdikleriyle girerler. Ve bazı mektuplar, bir insanın varlığını anlatmak için yeterince güçlüdür; adı anılmasa bile.